-
Leia por capítulosComentário sobre a Leitura Bíblica de Hoje
-
Hebrew Stuttgart Bible with vowels (OT) -
-
1
|2 Crônicas 21:1|
וַיִּשְׁכַּב יְהֹושָׁפָט עִם־אֲבֹתָיו וַיִּקָּבֵר עִם־אֲבֹתָיו בְּעִיר דָּוִיד וַיִּמְלֹךְ יְהֹורָם בְּנֹו תַּחְתָּיו׃
-
2
|2 Crônicas 21:2|
וְלֹו־אַחִים בְּנֵי יְהֹושָׁפָט עֲזַרְיָה וִיחִיאֵל וּזְכַרְיָהוּ וַעֲזַרְיָהוּ וּמִיכָאֵל וּשְׁפַטְיָהוּ כָּל־אֵלֶּה בְּנֵי יְהֹושָׁפָט מֶלֶךְ־יִשְׂרָאֵל׃
-
3
|2 Crônicas 21:3|
וַיִּתֵּן לָהֶם אֲבִיהֶם מַתָּנֹות רַבֹּות לְכֶסֶף וּלְזָהָב וּלְמִגְדָּנֹות עִם־עָרֵי מְצֻרֹות בִּיהוּדָה וְאֶת־הַמַּמְלָכָה נָתַן לִיהֹורָם כִּי־הוּא הַבְּכֹור׃ ף
-
4
|2 Crônicas 21:4|
וַיָּקָם יְהֹורָם עַל־מַמְלֶכַת אָבִיו וַיִּתְחַזַּק וַיַּהֲרֹג אֶת־כָּל־אֶחָיו בֶּחָרֶב וְגַם מִשָּׂרֵי יִשְׂרָאֵל׃
-
5
|2 Crônicas 21:5|
בֶּן־שְׁלֹשִׁים וּשְׁתַּיִם שָׁנָה יְהֹורָם בְּמָלְכֹו וּשְׁמֹונֶה שָׁנִים מָלַךְ בִּירוּשָׁלִָם׃
-
6
|2 Crônicas 21:6|
וַיֵּלֶךְ בְּדֶרֶךְ מַלְכֵי יִשְׂרָאֵל כַּאֲשֶׁר עָשׂוּ בֵּית אַחְאָב כִּי בַּת־אַחְאָב הָיְתָה לֹּו אִשָּׁה וַיַּעַשׂ הָרַע בְּעֵינֵי יְהוָה׃
-
7
|2 Crônicas 21:7|
וְלֹא־אָבָה יְהוָה לְהַשְׁחִית אֶת־בֵּית דָּוִיד לְמַעַן הַבְּרִית אֲשֶׁר כָּרַת לְדָוִיד וְכַאֲשֶׁר אָמַר לָתֵת לֹו נִיר וּלְבָנָיו כָּל־הַיָּמִים׃
-
8
|2 Crônicas 21:8|
בְּיָמָיו פָּשַׁע אֱדֹום מִתַּחַת יַד־יְהוּדָה וַיַּמְלִיכוּ עֲלֵיהֶם מֶלֶךְ׃
-
9
|2 Crônicas 21:9|
וַיַּעֲבֹר יְהֹורָם עִם־שָׂרָיו וְכָל־הָרֶכֶב עִמֹּו וַיְהִי קָם לַיְלָה וַיַּךְ אֶת־אֱדֹום הַסֹּובֵב אֵלָיו וְאֵת שָׂרֵי הָרָכֶב׃
-
10
|2 Crônicas 21:10|
וַיִּפְשַׁע אֱדֹום מִתַּחַת יַד־יְהוּדָה עַד הַיֹּום הַזֶּה אָז תִּפְשַׁע לִבְנָה בָּעֵת הַהִיא מִתַּחַת יָדֹו כִּי עָזַב אֶת־יְהוָה אֱלֹהֵי אֲבֹתָיו׃
-
-
Sugestões

Clique para ler João 12-13
01 de novembro LAB 671
“JESUS CHOROU”?
João 10-11
Muitas vezes já vi cristãos escaparem pela culatra de João 11:35, ao serem intimados a declamar um versículo bíblico. Por não saberem nada melhor, maior ou mais especial, no susto, dizem: “Jesus chorou”. E se alguém reclamar, ainda poderão dizer: “Mas é um verso bíblico!”. E num contexto assim vemos o questionamento paradoxal que confronta a simplicidade com a seriedade deste versículo.
Seriedade? Sim! Veja a pergunta que surge na cabeça de muitos, ao lerem-no: “Por quem Jesus chorou? Por Lázaro ou por si mesmo?”. O verso 33 trinta e três começa a explicar, e os comentários bíblicos “SDABC” e “O Desejado de Todas as Nações” pegando esta ponta de corda, nos elucidam mais sobre o assunto. E, teologicamente, a conclusão é que “em Sua humanidade, Jesus foi comovido pela dor humana e chorou com os aflitos”. Mas, por trás desta afirmação, há muito significado.
Foi uma cena dolorosa. Lázaro fora muito amado, e suas irmãs choravam por ele, com o coração despedaçado. Os amigos uniam-se ao coro, chorando juntos. Em face dessa aflição humana, dentre muitos amigos consternados pranteando o morto, “Jesus chorou”. Se bem que fosse o Filho de Deus, revestira-Se, no entanto, da natureza humana e comoveu-Se com sua dor.
Seu coração está sempre pronto a compadecer-se perante o sofrimento. Chora com os que choram, e alegra-se com os que alegram-se. Não foi, porém, simplesmente pela simpatia humana para com Maria e Marta, que Jesus chorou. Havia, em Suas lágrimas, uma dor tão acima da simples mágoa humana, como o Céu se acha acima da terra. Cristo não chorou por Lázaro, pois estava para chamá-lo do sepulcro. Chorou por aqueles muitos que ora pranteavam a Lázaro mas, em breve, tramariam a morte dAquele que era a ressurreição e a vida.
O juízo que estava para cair sobre Jerusalém estava delineado perante a visão futurística de Jesus. Ele contemplou Jerusalém cercada pelas legiões romanas. Viu que muitos dos que agora choravam por Lázaro morreriam no cerco da cidade e não haveria esperança em sua morte.
Não foi somente pela cena que se desenrolava a Seus olhos, que Cristo chorou. Pesava sobre Ele a “dor dos séculos” Lançando o olhar através dos séculos por vir, viu o sofrimento, a dor, as lágrimas e a morte que caberia em sorte aos homens. Seu coração pungiu-se por sentir pena da família humana de todos os tempos e em todas as terras. Pesavam-lhe, fortemente, sobre a alma, as misérias da raça pecadora
Foi assim, que a fonte das lágrimas se lhe rompeu. Jesus em um anelo tão profundo em aliviar todas as dores dos humanos, ao ponto de chorar.
Valdeci Júnior
Fátima Silva