-
Leia por capítulosComentário sobre a Leitura Bíblica de Hoje
-
Greek (OT) Septuagint -
-
11
|Deuteronômio 16:11|
και ευφρανθηση εναντιον κυριου του θεου σου συ και ο υιος σου και η θυγατηρ σου ο παις σου και η παιδισκη σου και ο λευιτης ο εν ταις πολεσιν σου και ο προσηλυτος και ο ορφανος και η χηρα η εν υμιν εν τω τοπω ω εαν εκλεξηται κυριος ο θεος σου επικληθηναι το ονομα αυτου εκει
-
12
|Deuteronômio 16:12|
και μνησθηση οτι οικετης ησθα εν γη αιγυπτω και φυλαξη και ποιησεις τας εντολας ταυτας
-
13
|Deuteronômio 16:13|
εορτην σκηνων ποιησεις σεαυτω επτα ημερας εν τω συναγαγειν σε εκ του αλωνος σου και απο της ληνου σου
-
14
|Deuteronômio 16:14|
και ευφρανθηση εν τη εορτη σου συ και ο υιος σου και η θυγατηρ σου ο παις σου και η παιδισκη σου και ο λευιτης και ο προσηλυτος και ο ορφανος και η χηρα η ουσα εν ταις πολεσιν σου
-
15
|Deuteronômio 16:15|
επτα ημερας εορτασεις κυριω τω θεω σου εν τω τοπω ω εαν εκλεξηται κυριος ο θεος σου αυτω εαν δε ευλογηση σε κυριος ο θεος σου εν πασιν τοις γενημασιν σου και εν παντι εργω των χειρων σου και εση ευφραινομενος
-
16
|Deuteronômio 16:16|
τρεις καιρους του ενιαυτου οφθησεται παν αρσενικον σου εναντιον κυριου του θεου σου εν τω τοπω ω εαν εκλεξηται αυτον κυριος εν τη εορτη των αζυμων και εν τη εορτη των εβδομαδων και εν τη εορτη της σκηνοπηγιας ουκ οφθηση ενωπιον κυριου του θεου σου κενος
-
17
|Deuteronômio 16:17|
εκαστος κατα δυναμιν των χειρων υμων κατα την ευλογιαν κυριου του θεου σου ην εδωκεν σοι
-
18
|Deuteronômio 16:18|
κριτας και γραμματοεισαγωγεις καταστησεις σεαυτω εν πασαις ταις πολεσιν σου αις κυριος ο θεος σου διδωσιν σοι κατα φυλας και κρινουσιν τον λαον κρισιν δικαιαν
-
19
|Deuteronômio 16:19|
ουκ εκκλινουσιν κρισιν ουκ επιγνωσονται προσωπον ουδε λημψονται δωρον τα γαρ δωρα εκτυφλοι οφθαλμους σοφων και εξαιρει λογους δικαιων
-
20
|Deuteronômio 16:20|
δικαιως το δικαιον διωξη ινα ζητε και εισελθοντες κληρονομησητε την γην ην κυριος ο θεος σου διδωσιν σοι
-
-
Sugestões

Clique para ler João 12-13
01 de novembro LAB 671
“JESUS CHOROU”?
João 10-11
Muitas vezes já vi cristãos escaparem pela culatra de João 11:35, ao serem intimados a declamar um versículo bíblico. Por não saberem nada melhor, maior ou mais especial, no susto, dizem: “Jesus chorou”. E se alguém reclamar, ainda poderão dizer: “Mas é um verso bíblico!”. E num contexto assim vemos o questionamento paradoxal que confronta a simplicidade com a seriedade deste versículo.
Seriedade? Sim! Veja a pergunta que surge na cabeça de muitos, ao lerem-no: “Por quem Jesus chorou? Por Lázaro ou por si mesmo?”. O verso 33 trinta e três começa a explicar, e os comentários bíblicos “SDABC” e “O Desejado de Todas as Nações” pegando esta ponta de corda, nos elucidam mais sobre o assunto. E, teologicamente, a conclusão é que “em Sua humanidade, Jesus foi comovido pela dor humana e chorou com os aflitos”. Mas, por trás desta afirmação, há muito significado.
Foi uma cena dolorosa. Lázaro fora muito amado, e suas irmãs choravam por ele, com o coração despedaçado. Os amigos uniam-se ao coro, chorando juntos. Em face dessa aflição humana, dentre muitos amigos consternados pranteando o morto, “Jesus chorou”. Se bem que fosse o Filho de Deus, revestira-Se, no entanto, da natureza humana e comoveu-Se com sua dor.
Seu coração está sempre pronto a compadecer-se perante o sofrimento. Chora com os que choram, e alegra-se com os que alegram-se. Não foi, porém, simplesmente pela simpatia humana para com Maria e Marta, que Jesus chorou. Havia, em Suas lágrimas, uma dor tão acima da simples mágoa humana, como o Céu se acha acima da terra. Cristo não chorou por Lázaro, pois estava para chamá-lo do sepulcro. Chorou por aqueles muitos que ora pranteavam a Lázaro mas, em breve, tramariam a morte dAquele que era a ressurreição e a vida.
O juízo que estava para cair sobre Jerusalém estava delineado perante a visão futurística de Jesus. Ele contemplou Jerusalém cercada pelas legiões romanas. Viu que muitos dos que agora choravam por Lázaro morreriam no cerco da cidade e não haveria esperança em sua morte.
Não foi somente pela cena que se desenrolava a Seus olhos, que Cristo chorou. Pesava sobre Ele a “dor dos séculos” Lançando o olhar através dos séculos por vir, viu o sofrimento, a dor, as lágrimas e a morte que caberia em sorte aos homens. Seu coração pungiu-se por sentir pena da família humana de todos os tempos e em todas as terras. Pesavam-lhe, fortemente, sobre a alma, as misérias da raça pecadora
Foi assim, que a fonte das lágrimas se lhe rompeu. Jesus em um anelo tão profundo em aliviar todas as dores dos humanos, ao ponto de chorar.
Valdeci Júnior
Fátima Silva