-
Leia por capítulosComentário sobre a Leitura Bíblica de Hoje
-
Greek (OT) Septuagint
-
-
44
|Ezequiel 40:44|
και εισηγαγεν με εις την αυλην την εσωτεραν και ιδου δυο εξεδραι εν τη αυλη τη εσωτερα μια κατα νωτου της πυλης της βλεπουσης προς βορραν φερουσα προς νοτον και μια κατα νωτου της πυλης της προς νοτον βλεπουσης δε προς βορραν
-
45
|Ezequiel 40:45|
και ειπεν προς με η εξεδρα αυτη η βλεπουσα προς νοτον τοις ιερευσι τοις φυλασσουσι την φυλακην του οικου
-
46
|Ezequiel 40:46|
και η εξεδρα η βλεπουσα προς βορραν τοις ιερευσι τοις φυλασσουσι την φυλακην του θυσιαστηριου εκεινοι εισιν οι υιοι σαδδουκ οι εγγιζοντες εκ του λευι προς κυριον λειτουργειν αυτω
-
47
|Ezequiel 40:47|
και διεμετρησεν την αυλην μηκος πηχεων εκατον και ευρος πηχεων εκατον επι τα τεσσαρα μερη αυτης και το θυσιαστηριον απεναντι του οικου
-
48
|Ezequiel 40:48|
και εισηγαγεν με εις το αιλαμ του οικου και διεμετρησεν το αιλ του αιλαμ πηχων πεντε το πλατος ενθεν και πηχων πεντε ενθεν και το ευρος του θυρωματος πηχων δεκα τεσσαρων και επωμιδες της θυρας του αιλαμ πηχων τριων ενθεν και πηχων τριων ενθεν
-
49
|Ezequiel 40:49|
και το μηκος του αιλαμ πηχων εικοσι και το ευρος πηχων δωδεκα και επι δεκα αναβαθμων ανεβαινον επ' αυτο και στυλοι ησαν επι το αιλαμ εις ενθεν και εις ενθεν
-
1
|Ezequiel 41:1|
και εισηγαγεν με εις τον ναον ω διεμετρησεν το αιλαμ πηχων εξ το πλατος ενθεν και πηχων εξ το ευρος του αιλαμ ενθεν
-
2
|Ezequiel 41:2|
και το ευρος του πυλωνος πηχων δεκα και επωμιδες του πυλωνος πηχων πεντε ενθεν και πηχων πεντε ενθεν και διεμετρησεν το μηκος αυτου πηχων τεσσαρακοντα και το ευρος πηχων εικοσι
-
3
|Ezequiel 41:3|
και εισηλθεν εις την αυλην την εσωτεραν και διεμετρησεν το αιλ του θυρωματος πηχων δυο και το θυρωμα πηχων εξ και τας επωμιδας του θυρωματος πηχων επτα ενθεν και πηχων επτα ενθεν
-
4
|Ezequiel 41:4|
και διεμετρησεν το μηκος των θυρων πηχων τεσσαρακοντα και ευρος πηχων εικοσι κατα προσωπον του ναου και ειπεν τουτο το αγιον των αγιων
-
-
Sugestões
Clique para ler Eclesiastes 1-4
18 de julho LAB 565
COMO ENTENDER ECLESIASTES?
Eclesiastes 01-04
Hoje, quero apresentar uma explicação de James W. Zackrison (CPB, LES, jan-mar 2007, 2) sobre como entendermos o livro de Eclesiastes.
Esse teólogo explica que, ao contrário de outros livros da Bíblia, que frequentemente começam com uma forte afirmação sobre Deus, Eclesiastes começa com um grito sobre a falta de sentido para a vida. “Vaidade de vaidades, tudo é vaidade”. Essa introdução se parece mais com os modernos escritores seculares que com um profeta de Yahweh. Não obstante, como cristãos, cremos que Eclesiastes foi colocado no cânon das Escrituras porque Deus tem nele uma mensagem para nós.
Muitos estudiosos afirmam que o autor não foi o rei Salomão. Mas mantemos a posição de que Salomão foi o escritor fundamentados na tradição cristã e judaica e nas evidências internas do livro. Ao nos dedicarmos ao estudo deste livro, alguns simples princípios de interpretação nos serão de muita ajuda.
Para começar, Salomão estava escrevendo no fim de uma vida cheia de amargura e ira contra si mesmo por sua apostasia. O que é singular nesse livro é que, em alguns lugares, Salomão escreveu sob a perspectiva de alguém alienado de Deus. Como alguns autores modernos, ele nos dá pensamentos que saem diretamente de sua cabeça. Vemos o mundo como aparece através desses olhos.
Essas porções de Eclesiastes que mencionam a experiência e o raciocínio dos anos de apostasia [de Salomão] não devem ser considerados como se representassem a mente e a vontade do Espírito. Não obstante, são um registro inspirado do que ele realmente pensava e fazia naquele tempo, e esse registro constitui uma grave advertência contra o tipo errado de pensamento e ação. Passagens como essas não devem ser tiradas de seu contexto e usadas para ensinar alguma suposta verdade que a Inspiração nunca pretendeu que ensinassem.
Finalmente, é esta a mensagem desse livro: Deus nos mostra como a vida é cruel e vazia quando Ele não está presente. E esse é o livro que começaremos a ler hoje: Eclesiastes, capítulos 1-4, onde o autor inicia, melancolicamente, tecendo um texto reflexivo de que, para ele, nada tem sentido, chegando a dizer que nem os prazeres, nem a própria sabedoria têm sentido. O sabor dessa melancolia é tão grande que Salomão chega a comparar a sabedoria com a insensatez. Para ele, até mesmo o trabalho árduo é inútil. Ele não poupa o leitor de conhecer as injustiças e os absurdos da vida. “Bem vindos ao mundo real”, seria o slogan.
Mas como de qualquer caos é possível sacar um proveito, o capítulo três nos ensina a sabermos aproveitar bem o nosso tempo.
Eu também digo: lendo a Bíblia.
Valdeci Júnior
Fátima Silva