-
Leia por capítulosComentário sobre a Leitura Bíblica de Hoje
-
Greek (OT) Septuagint -
-
1
|Zacarías 12:1|
λημμα λογου κυριου επι τον ισραηλ λεγει κυριος εκτεινων ουρανον και θεμελιων γην και πλασσων πνευμα ανθρωπου εν αυτω
-
2
|Zacarías 12:2|
ιδου εγω τιθημι την ιερουσαλημ ως προθυρα σαλευομενα πασι τοις λαοις κυκλω και εν τη ιουδαια εσται περιοχη επι ιερουσαλημ
-
3
|Zacarías 12:3|
και εσται εν τη ημερα εκεινη θησομαι την ιερουσαλημ λιθον καταπατουμενον πασιν τοις εθνεσιν πας ο καταπατων αυτην εμπαιζων εμπαιξεται και επισυναχθησονται επ' αυτην παντα τα εθνη της γης
-
4
|Zacarías 12:4|
εν τη ημερα εκεινη λεγει κυριος παντοκρατωρ παταξω παντα ιππον εν εκστασει και τον αναβατην αυτου εν παραφρονησει επι δε τον οικον ιουδα διανοιξω τους οφθαλμους μου και παντας τους ιππους των λαων παταξω εν αποτυφλωσει
-
5
|Zacarías 12:5|
και ερουσιν οι χιλιαρχοι ιουδα εν ταις καρδιαις αυτων ευρησομεν εαυτοις τους κατοικουντας ιερουσαλημ εν κυριω παντοκρατορι θεω αυτων
-
6
|Zacarías 12:6|
εν τη ημερα εκεινη θησομαι τους χιλιαρχους ιουδα ως δαλον πυρος εν ξυλοις και ως λαμπαδα πυρος εν καλαμη και καταφαγονται εκ δεξιων και εξ ευωνυμων παντας τους λαους κυκλοθεν και κατοικησει ιερουσαλημ ετι καθ' εαυτην
-
7
|Zacarías 12:7|
και σωσει κυριος τα σκηνωματα ιουδα καθως απ' αρχης οπως μη μεγαλυνηται καυχημα οικου δαυιδ και επαρσις των κατοικουντων ιερουσαλημ επι τον ιουδαν
-
8
|Zacarías 12:8|
και εσται εν τη ημερα εκεινη υπερασπιει κυριος υπερ των κατοικουντων ιερουσαλημ και εσται ο ασθενων εν αυτοις εν εκεινη τη ημερα ως οικος δαυιδ ο δε οικος δαυιδ ως οικος θεου ως αγγελος κυριου ενωπιον αυτων
-
9
|Zacarías 12:9|
και εσται εν τη ημερα εκεινη ζητησω του εξαραι παντα τα εθνη τα επερχομενα επι ιερουσαλημ
-
10
|Zacarías 12:10|
και εκχεω επι τον οικον δαυιδ και επι τους κατοικουντας ιερουσαλημ πνευμα χαριτος και οικτιρμου και επιβλεψονται προς με ανθ' ων κατωρχησαντο και κοψονται επ' αυτον κοπετον ως επ' αγαπητον και οδυνηθησονται οδυνην ως επι πρωτοτοκω
-
-
Sugestões

Clique para ler 1 Coríntios 5-7
21 de novembro LAB 691
NOSSO SENTIDO EXISTENCIAL
Coríntios 01-04
Quando o cristão se torna consciente de onde está e da razão de estar onde está, sua vida passa a ter sentido. Geralmente, a vida de um cristão não é destruída por grandes assolações, mas sim, por picuinhas. Este poderia ser um outro título dado ao livro de Coríntios: “Picuinhas”. E o grande erudito Paulo amava tanto aqueles cristãos de Corinto, ao ponto de parar para dar-lhes atenção àqueles detalhes que para um doutor não muito altruísta, seriam de somenos importância. Mas quando um pai pára suas atividades complexas de um homem e suja-se na areia do quintal para fazer estradinhas e pontezinhas com seu filho, não está entretendo-se, está dando a um novo ser, à próxima geração, o rumo certo da superação vitoriosa da existência. Cristão, onde você está? Por quê?
“Irmãos, em nome de nosso Senhor Jesus Cristo, suplico a todos vocês que concordem uns com os outros no que falam, para que não haja diversões entre vocês; antes, que todos estejam unidos num só pensamento e num só parecer (1Coríntios 1:10)”. Cristianismo é, acima de tudo, a busca pelo significado da vida, cujas respostas dão direção certa à mesma. Isto acontece apenas quando idéias, conceitos e valores se harmonizam. A semente da união nasce no solo que une todas as mentes em uma só. Portanto, devemos nos entender nas idéias controversas. Mas como?
“Mas Deus o revelou a nós por meio do Espírito. O Espírito sonda todas as coisas, até mesmo as coisas mais profundas de Deus. Pois, quem conhece os pensamentos do homem, a não ser o espírito do homem que nele está? Da mesma forma, ninguém conhece os pensamentos de Deus, a não ser o Espírito de Deus (2:10-11)”. Somente com a ajuda de Deus, é que podemos entender a revelação. Se antes, com humildade, nos dispomos a nos unir, sem querer impor, uns sobre os outros, nossas próprias idéias, em Deus, encontramos a verdade. E isto é possível?
“Vocês não sabem que são santuário de Deus e que o Espírito de Deus habita em vocês? Se alguém destruir o santuário de Deus, Deus o destruirá; pois o santuário de Deus, que são vocês, é sagrado (3:16-17)”. Por nós mesmos, é praticamente impossível sublimarmos harmonicamente em conhecimento, pois nosso coração é mal. O Espírito Santo quer habitar em nós. É Ele quem faz a obra em nós. Para quê?
“Portanto, que todos nos considerem como servos de Cristo e encarregados dos mistérios de Deus. O que se requer destes encarregados é que sejam fiéis (4:1-2)”. O objetivo final é sermos co-participantes do trabalho de Deus.
Isso dá sentido à nossa existência.
Valdeci Júnior
Fátima Silva