-
Leia por capítulosComentário sobre a Leitura Bíblica de Hoje
-
Νέα Ελλη -
-
1
|Levítico 2:1|
[] Εαν δε προσφερη τις δωρον προσφοραν εξ αλφιτων προς τον Κυριον, σεμιδαλις θελει εισθαι το δωρον αυτου· και θελει επιχυσει επ' αυτο ελαιον και επιθεσει επ' αυτο λιβανιον.
-
2
|Levítico 2:2|
Και θελει φερει αυτο προς τους υιους του Ααρων, τους ιερεις· και ο ιερευς θελει δραξει απο της σεμιδαλεως αυτου και απο του ελαιου αυτου οσον χωρει η χειρ αυτου και απαν το λιβανιον αυτου· και θελει καυσει ο ιερευς το μνημοσυνον αυτου επι του θυσιαστηριου· ειναι θυσια γινομενη δια πυρος εις οσμην ευωδιας προς τον Κυριον.
-
3
|Levítico 2:3|
Το δε υπολοιπον της εξ αλφιτων προσφορας θελει εισθαι του Ααρων και των υιων αυτου· ειναι αγιωτατον εκ των θυσιων των γινομενων δια πυρος προς τον Κυριον.
-
4
|Levítico 2:4|
Και οταν προσφερης δωρον προσφοραν εξ αλφιτων εψημενην εν κλιβανω, θελει εισθαι αρτοι αζυμοι απο σεμιδαλεως εζυμωμενης μετα ελαιου και λαγανα αζυμα κεχρισμενα με ελαιον.
-
5
|Levítico 2:5|
Εαν δε το δωρον σου ηναι προσφορα εξ αλφιτων εψημενη εις καψαν, αζυμον θελει εισθαι εκ σεμιδαλεως εζυμωμενης μετα ελαιου.
-
6
|Levítico 2:6|
Θελεις διαμερισει αυτην εις τμηματα και θελεις επιχυσει επ' αυτης ελαιον· ειναι προσφορα εξ αλφιτων.
-
7
|Levítico 2:7|
Και εαν το δωρον σου ηναι προσφορα εξ αλφιτων εψημενη εν τηγανιω, θελει γεινει απο σεμιδαλεως μετα ελαιου.
-
8
|Levítico 2:8|
Και θελεις φερει προς τον Κυριον την εξ αλφιτων προσφοραν, την οποιαν εκαμες εκ τουτων· και οταν φερθη προς τον ιερεα, αυτος θελει πλησιασει αυτην εις το θυσιαστηριον.
-
9
|Levítico 2:9|
Και θελει χωρισει ο ιερευς απο της εξ αλφιτων προσφορας το μνημοσυνον αυτης και καυσει αυτο επι του θυσιαστηριου· ειναι θυσια γινομενη δια πυρος εις οσμην ευωδιας προς τον Κυριον.
-
10
|Levítico 2:10|
Το δε υπολοιπον της εξ αλφιτων προσφορας θελει εισθαι του Ααρων και των υιων αυτου· ειναι αγιωτατον εκ των δια πυρος γινομενων θυσιων εις τον Κυριον.
-
-
Sugestões

Clique para ler João 12-13
01 de novembro LAB 671
“JESUS CHOROU”?
João 10-11
Muitas vezes já vi cristãos escaparem pela culatra de João 11:35, ao serem intimados a declamar um versículo bíblico. Por não saberem nada melhor, maior ou mais especial, no susto, dizem: “Jesus chorou”. E se alguém reclamar, ainda poderão dizer: “Mas é um verso bíblico!”. E num contexto assim vemos o questionamento paradoxal que confronta a simplicidade com a seriedade deste versículo.
Seriedade? Sim! Veja a pergunta que surge na cabeça de muitos, ao lerem-no: “Por quem Jesus chorou? Por Lázaro ou por si mesmo?”. O verso 33 trinta e três começa a explicar, e os comentários bíblicos “SDABC” e “O Desejado de Todas as Nações” pegando esta ponta de corda, nos elucidam mais sobre o assunto. E, teologicamente, a conclusão é que “em Sua humanidade, Jesus foi comovido pela dor humana e chorou com os aflitos”. Mas, por trás desta afirmação, há muito significado.
Foi uma cena dolorosa. Lázaro fora muito amado, e suas irmãs choravam por ele, com o coração despedaçado. Os amigos uniam-se ao coro, chorando juntos. Em face dessa aflição humana, dentre muitos amigos consternados pranteando o morto, “Jesus chorou”. Se bem que fosse o Filho de Deus, revestira-Se, no entanto, da natureza humana e comoveu-Se com sua dor.
Seu coração está sempre pronto a compadecer-se perante o sofrimento. Chora com os que choram, e alegra-se com os que alegram-se. Não foi, porém, simplesmente pela simpatia humana para com Maria e Marta, que Jesus chorou. Havia, em Suas lágrimas, uma dor tão acima da simples mágoa humana, como o Céu se acha acima da terra. Cristo não chorou por Lázaro, pois estava para chamá-lo do sepulcro. Chorou por aqueles muitos que ora pranteavam a Lázaro mas, em breve, tramariam a morte dAquele que era a ressurreição e a vida.
O juízo que estava para cair sobre Jerusalém estava delineado perante a visão futurística de Jesus. Ele contemplou Jerusalém cercada pelas legiões romanas. Viu que muitos dos que agora choravam por Lázaro morreriam no cerco da cidade e não haveria esperança em sua morte.
Não foi somente pela cena que se desenrolava a Seus olhos, que Cristo chorou. Pesava sobre Ele a “dor dos séculos” Lançando o olhar através dos séculos por vir, viu o sofrimento, a dor, as lágrimas e a morte que caberia em sorte aos homens. Seu coração pungiu-se por sentir pena da família humana de todos os tempos e em todas as terras. Pesavam-lhe, fortemente, sobre a alma, as misérias da raça pecadora
Foi assim, que a fonte das lágrimas se lhe rompeu. Jesus em um anelo tão profundo em aliviar todas as dores dos humanos, ao ponto de chorar.
Valdeci Júnior
Fátima Silva