-
Leia por capítulosComentário sobre a Leitura Bíblica de Hoje
-
Νέα Ελλη -
-
1
|Levítico 1:1|
[] Και εκαλεσε Κυριος τον Μωυσην και ελαλησε προς αυτον εκ της σκηνης του μαρτυριου, λεγων,
-
2
|Levítico 1:2|
Λαλησον προς τους υιους Ισραηλ και ειπε προς αυτους, Εαν τις απο σας προσφερη δωρον προς τον Κυριον, θελετε προσφερει το δωρον σας απο των κτηνων, απο των βοων η απο των προβατων.
-
3
|Levítico 1:3|
[] Εαν το δωρον αυτου ηναι ολοκαυτωμα απο των βοων, αρσενικον αμωμον ας προσφερη αυτο· παρα την θυραν της σκηνης του μαρτυριου θελει προσφερει αυτο, δια να ηναι δεκτον ενωπιον του Κυριου.
-
4
|Levítico 1:4|
Και θελει επιθεσει την χειρα αυτου επι την κεφαλην του ολοκαυτωματος και θελει εισθαι δεκτον υπερ αυτου, δια να γεινη εξιλεωσις περι αυτου.
-
5
|Levítico 1:5|
Και θελουσι σφαξει τον μοσχον ενωπιον Κυριου· και οι υιοι του Ααρων, οι ιερεις, θελουσι φερει το αιμα και θελουσι ραντισει το αιμα κυκλω επι το θυσιαστηριον το παρα την θυραν της σκηνης του μαρτυριου.
-
6
|Levítico 1:6|
Και θελουσιν εκδαρει το ολοκαυτωμα και θελουσι διαμελισει αυτο κατα τα μελη αυτου.
-
7
|Levítico 1:7|
Και οι υιοι του Ααρων του ιερεως θελουσι βαλει πυρ επι το θυσιαστηριον και θελουσι στοιβασει ξυλα επι το πυρ.
-
8
|Levítico 1:8|
Και οι υιοι του Ααρων, οι ιερεις, θελουσιν επιστοιβασει τα μελη, την κεφαλην και το στεαρ, επι τα ξυλα τα επι του πυρος, του επι του θυσιαστηριου·
-
9
|Levítico 1:9|
τα δε εντοσθια αυτου και τους ποδας αυτου θελουσι πλυνει με υδωρ· και θελει καυσει ο ιερευς τα παντα επι του θυσιαστηριου· ολοκαυτωμα ειναι, θυσια γινομενη δια πυρος εις οσμην ευωδιας προς τον Κυριον.
-
10
|Levítico 1:10|
[] Εαν δε το δωρον αυτου δια το ολοκαυτωμα ηναι εκ των ποιμνιων, εκ των προβατων η εκ των αιγων, αρσενικον αμωμον θελει προσφερει αυτο.
-
-
Sugestões

Clique para ler João 12-13
01 de novembro LAB 671
“JESUS CHOROU”?
João 10-11
Muitas vezes já vi cristãos escaparem pela culatra de João 11:35, ao serem intimados a declamar um versículo bíblico. Por não saberem nada melhor, maior ou mais especial, no susto, dizem: “Jesus chorou”. E se alguém reclamar, ainda poderão dizer: “Mas é um verso bíblico!”. E num contexto assim vemos o questionamento paradoxal que confronta a simplicidade com a seriedade deste versículo.
Seriedade? Sim! Veja a pergunta que surge na cabeça de muitos, ao lerem-no: “Por quem Jesus chorou? Por Lázaro ou por si mesmo?”. O verso 33 trinta e três começa a explicar, e os comentários bíblicos “SDABC” e “O Desejado de Todas as Nações” pegando esta ponta de corda, nos elucidam mais sobre o assunto. E, teologicamente, a conclusão é que “em Sua humanidade, Jesus foi comovido pela dor humana e chorou com os aflitos”. Mas, por trás desta afirmação, há muito significado.
Foi uma cena dolorosa. Lázaro fora muito amado, e suas irmãs choravam por ele, com o coração despedaçado. Os amigos uniam-se ao coro, chorando juntos. Em face dessa aflição humana, dentre muitos amigos consternados pranteando o morto, “Jesus chorou”. Se bem que fosse o Filho de Deus, revestira-Se, no entanto, da natureza humana e comoveu-Se com sua dor.
Seu coração está sempre pronto a compadecer-se perante o sofrimento. Chora com os que choram, e alegra-se com os que alegram-se. Não foi, porém, simplesmente pela simpatia humana para com Maria e Marta, que Jesus chorou. Havia, em Suas lágrimas, uma dor tão acima da simples mágoa humana, como o Céu se acha acima da terra. Cristo não chorou por Lázaro, pois estava para chamá-lo do sepulcro. Chorou por aqueles muitos que ora pranteavam a Lázaro mas, em breve, tramariam a morte dAquele que era a ressurreição e a vida.
O juízo que estava para cair sobre Jerusalém estava delineado perante a visão futurística de Jesus. Ele contemplou Jerusalém cercada pelas legiões romanas. Viu que muitos dos que agora choravam por Lázaro morreriam no cerco da cidade e não haveria esperança em sua morte.
Não foi somente pela cena que se desenrolava a Seus olhos, que Cristo chorou. Pesava sobre Ele a “dor dos séculos” Lançando o olhar através dos séculos por vir, viu o sofrimento, a dor, as lágrimas e a morte que caberia em sorte aos homens. Seu coração pungiu-se por sentir pena da família humana de todos os tempos e em todas as terras. Pesavam-lhe, fortemente, sobre a alma, as misérias da raça pecadora
Foi assim, que a fonte das lágrimas se lhe rompeu. Jesus em um anelo tão profundo em aliviar todas as dores dos humanos, ao ponto de chorar.
Valdeci Júnior
Fátima Silva