-
Leia por capítulosComentário sobre a Leitura Bíblica de Hoje
-
Kutsal İncil -
-
1
|Zacarías 13:1|
‹‹O gün Davut soyunu ve Yeruşalimde yaşayanları günahtan ve ruhsal kirlilikten arındırmak için bir pınar açılacak.
-
2
|Zacarías 13:2|
O gün ülkeden putların adlarını kaldıracağım, bir daha anılmayacaklar›› diyor Her Şeye Egemen RAB, ‹‹Sahte peygamberleri de, kirli ruhu da ülkeden uzaklaştıracağım.
-
3
|Zacarías 13:3|
Biri yine peygamberlik edecek olursa, öz annesiyle babası, ‹Öleceksin, çünkü RABbin adıyla yalan söylüyorsun› diyecekler. Peygamberlik ettiğinde de öz annesi babası onun bedenini deşecekler.
-
4
|Zacarías 13:4|
‹‹O gün her peygamber peygamberlik ederken gördüğü görümden utanacak; insanları aldatmak için çuldan giysi giymeyecek.
-
5
|Zacarías 13:5|
‹Ben peygamber değilim, çiftçiyim. Gençliğimden beri hep tarlada çalıştım› diyecek.
-
6
|Zacarías 13:6|
Biri, ‹Bağrındaki bu yaralar ne?› diye sorduğunda da, ‹Bunlar dostlarımın evinde aldığım yaralar› diye yanıtlayacak.›› Masoretik metin ‹‹Çünkü bir adam beni gençliğimde köle olarak satın aldı››.
-
7
|Zacarías 13:7|
‹‹Uyan, ey kılıç!
Çobanıma, yakınıma karşı harekete geç››
Diyor Her Şeye Egemen RAB.
‹‹Çobanı vur da
Koyunlar darmadağın olsun.
Ben de elimi küçüklere karşı kaldıracağım.
-
8
|Zacarías 13:8|
Bütün ülkede›› diyor RAB,
‹‹Halkın üçte ikisi vurulup ölecek,
Üçte biri sağ kalacak.
-
9
|Zacarías 13:9|
Kalan üçte birini ateşten geçireceğim,
Onları gümüş gibi arıtacağım,
Altın gibi sınayacağım.
Beni adımla çağıracaklar,
Ben de onlara karşılık vereceğim,
‹Bunlar benim halkım› diyeceğim.
Onlar da, ‹Tanrımız RAB'dir› diyecekler.››
-
-
Sugestões

Clique para ler João 12-13
01 de novembro LAB 671
“JESUS CHOROU”?
João 10-11
Muitas vezes já vi cristãos escaparem pela culatra de João 11:35, ao serem intimados a declamar um versículo bíblico. Por não saberem nada melhor, maior ou mais especial, no susto, dizem: “Jesus chorou”. E se alguém reclamar, ainda poderão dizer: “Mas é um verso bíblico!”. E num contexto assim vemos o questionamento paradoxal que confronta a simplicidade com a seriedade deste versículo.
Seriedade? Sim! Veja a pergunta que surge na cabeça de muitos, ao lerem-no: “Por quem Jesus chorou? Por Lázaro ou por si mesmo?”. O verso 33 trinta e três começa a explicar, e os comentários bíblicos “SDABC” e “O Desejado de Todas as Nações” pegando esta ponta de corda, nos elucidam mais sobre o assunto. E, teologicamente, a conclusão é que “em Sua humanidade, Jesus foi comovido pela dor humana e chorou com os aflitos”. Mas, por trás desta afirmação, há muito significado.
Foi uma cena dolorosa. Lázaro fora muito amado, e suas irmãs choravam por ele, com o coração despedaçado. Os amigos uniam-se ao coro, chorando juntos. Em face dessa aflição humana, dentre muitos amigos consternados pranteando o morto, “Jesus chorou”. Se bem que fosse o Filho de Deus, revestira-Se, no entanto, da natureza humana e comoveu-Se com sua dor.
Seu coração está sempre pronto a compadecer-se perante o sofrimento. Chora com os que choram, e alegra-se com os que alegram-se. Não foi, porém, simplesmente pela simpatia humana para com Maria e Marta, que Jesus chorou. Havia, em Suas lágrimas, uma dor tão acima da simples mágoa humana, como o Céu se acha acima da terra. Cristo não chorou por Lázaro, pois estava para chamá-lo do sepulcro. Chorou por aqueles muitos que ora pranteavam a Lázaro mas, em breve, tramariam a morte dAquele que era a ressurreição e a vida.
O juízo que estava para cair sobre Jerusalém estava delineado perante a visão futurística de Jesus. Ele contemplou Jerusalém cercada pelas legiões romanas. Viu que muitos dos que agora choravam por Lázaro morreriam no cerco da cidade e não haveria esperança em sua morte.
Não foi somente pela cena que se desenrolava a Seus olhos, que Cristo chorou. Pesava sobre Ele a “dor dos séculos” Lançando o olhar através dos séculos por vir, viu o sofrimento, a dor, as lágrimas e a morte que caberia em sorte aos homens. Seu coração pungiu-se por sentir pena da família humana de todos os tempos e em todas as terras. Pesavam-lhe, fortemente, sobre a alma, as misérias da raça pecadora
Foi assim, que a fonte das lágrimas se lhe rompeu. Jesus em um anelo tão profundo em aliviar todas as dores dos humanos, ao ponto de chorar.
Valdeci Júnior
Fátima Silva