-
Leia por capítulosComentário sobre a Leitura Bíblica de Hoje
-
Νέα Ελλη -
-
60
|Josué 15:60|
Κιριαθ-βααλ, ητις ειναι η Κιριαθ-ιαρειμ, και Ραββα, πολεις δυο, και αι κωμαι αυτων.
-
61
|Josué 15:61|
Εν τη ερημω, Βαιθ-αραβα, Μιδδιν, και Σεχαχα,
-
62
|Josué 15:62|
και Νιβσαν, και η πολις του αλατος, και Εν-γαδδι, πολεις εξ, και αι κωμαι αυτων.
-
63
|Josué 15:63|
τους δε Ιεβουσαιους, τους κατοικουντας την Ιερουσαλημ, οι υιοι Ιουδα δεν ηδυνηθησαν να εκδιωξωσιν αυτους· αλλα κατοικουσιν οι Ιεβουσαιοι μετα των υιων Ιουδα εν τη Ιερουσαλημ εως της ημερας ταυτης.
-
1
|Josué 16:1|
[] Και επεσεν ο κληρος των υιων Ιωσηφ απο του Ιορδανου πλησιον της Ιεριχω, εως των υδατων της Ιεριχω κατα ανατολας, προς την ερημον την αναβαινουσαν απο της Ιεριχω δια του ορους Βαιθηλ,
-
2
|Josué 16:2|
και εκτεινεται απο Βαιθηλ εως Λουζ, και διαβαινει δια των οριων του Αρχι-αταρωθ,
-
3
|Josué 16:3|
και καταβαινει εκ δυσμων εις τα ορια του Ιαφλαιτι, εως των οριων της κατω Βαιθ-ωρων, και εως Γεζερ, και εξερχεται εις την θαλασσαν.
-
4
|Josué 16:4|
Και ελαβον την κληρονομιαν αυτων οι υιοι Ιωσηφ, ο Μανασσης και ο Εφραιμ.
-
5
|Josué 16:5|
[] Και τα ορια των υιων Εφραιμ κατα τας συγγενειας αυτων ησαν ταυτα· τα ορια της κληρονομιας αυτων προς το ανατολικον μερος ησαν η Αταρωθ-αδαρ, εως της ανω Βαιθ-ωρων·
-
6
|Josué 16:6|
και εξετεινοντο τα ορια προς την θαλασσαν εις Μιχμεθα κατα το βορειον· και τα ορια εστρεφον κατα το ανατολικον εως Τααναθ-σηλω, και εκειθεν διεβαινον κατα ανατολας εις Ιανωχα·
-
-
Sugestões

Clique para ler João 1-3
28 de outubro LAB 667
RESSURREIÇÃO PROFUNDA
Lucas 23-24
Donald Grey Barnhouse estava dirigindo seus filhos até o velório da mãe deles. Num cruzamento da estrada um enorme caminhão passou pela frente deles, temporariamente passando uma grande sombra pelo carro em que estavam. Barnhouse perguntou aos filhos, "Você preferia que a sombra do caminhão ou o próprio caminhão passasse por cima de vocês?" "É claro, a sombra," eles responderam. "É isso que aconteceu conosco," falou Barnhouse. "O falecimento de mamãe é apenas a sombra da morte. O pecador perdido é atropelado pelo próprio caminhão." (Larson, Craig Brian, editor em "Illustrations for Preaching and Teaching from Leadership Journal," Grand Rapids: Baker Book House, 1993, p. 55).
Que garantia temos para dizer isto? Ela está no ponto alto dos dois capítulos que você lê hoje, na sua Bíblia: a ressurreição de Cristo. Don Emmitte, em “Living Illustrations for Effective Preaching” faz lembrar que “se a Páscoa disser qualquer coisa para nós, é que Jesus estará sempre conosco. As pirâmides do Egito são famosas porque abrigaram os corpos mumificados dos antigos reis do Egito. A Catedral de Westminster em Londres é reverenciada porque lá jazem os corpos da nobreza e de Britânicos famosos. O mausoléu de Maomé é notável pelo caixão de pedra e os ossos que contém. O cemitério de Arlington em Washington nos EUA é venerado como o lugar de descanso de muitos Americanos famosos. Mas, o sepulcro de Jesus é famoso, justamente porque está vazio.” Aleluia! Glória a Deus por isso! Esta é a nossa garantia, de que a nossa fé não é vã.
Nos primeiros séculos da era cristã, a borboleta era usada como símbolo da ressurreição. Mas sabemos que isto não é o que melhor simboliza a ressurreição. A marca da ressurreição está nas mãos de Cristo. Percebeu aí na leitura de hoje? As cicatrizes continuam lá, em Suas mãos. Mas... por que?
Se Deus ressuscitou Jesus da morte, por que Ele não restaurou seu corpo? Por que feridas? Por que a marca dos pregos que dava para sentir com as mãos? Será que a palavra do Evangelho está dizendo a nós na nossa espera: "Você não verá a Jesus até enxergar suas feridas"? Para John Vannorsdall, “de alguma forma ou outra, precisamos entender que o Cristo ressuscitado é sempre o Cristo ferido. Vivo, mas, nunca sarado. Livre da morte, mas, marcado para eternidade. Os surdos tem um sinal para Jesus. O dedo do meio de cada mão é colocado na centro da palma da outra mão. Jesus, eles sinalizam, é aquele com as mãos feridas. E quando eles tocam aquele lugar, eles lembram. Eles escutam o nome dEle na sua própria pele”.
Profundo!
Valdeci Júnior
Fátima Silva