-
Leia por capítulosComentário sobre a Leitura Bíblica de Hoje
-
Greek (OT) Septuagint -
-
11
|Juízes 2:11|
και εποιησαν οι υιοι ισραηλ το πονηρον ενωπιον κυριου και ελατρευσαν τοις βααλιμ
-
12
|Juízes 2:12|
και εγκατελιπον τον κυριον τον θεον των πατερων αυτων τον εξαγαγοντα αυτους εκ γης αιγυπτου και επορευθησαν οπισω θεων ετερων απο των θεων των εθνων των περικυκλω αυτων και προσεκυνησαν αυτοις και παρωργισαν τον κυριον
-
13
|Juízes 2:13|
και εγκατελιπον αυτον και ελατρευσαν τω βααλ και ταις ασταρταις
-
14
|Juízes 2:14|
και ωργισθη θυμω κυριος εν τω ισραηλ και παρεδωκεν αυτους εις χειρας προνομευοντων και κατεπρονομευσαν αυτους και απεδοτο αυτους εν χερσι των εχθρων αυτων κυκλοθεν και ουκ ηδυνηθησαν ετι αντιστηναι κατα προσωπον των εχθρων αυτων
-
15
|Juízes 2:15|
εν πασιν οις εξεπορευοντο και χειρ κυριου ην επ' αυτους εις κακα καθως ελαλησεν κυριος και καθως ωμοσεν κυριος αυτοις και εξεθλιψεν αυτους σφοδρα
-
16
|Juízes 2:16|
και ηγειρεν κυριος κριτας και εσωσεν αυτους κυριος εκ χειρος των προνομευοντων αυτους
-
17
|Juízes 2:17|
και γε των κριτων ουχ υπηκουσαν οτι εξεπορνευσαν οπισω θεων ετερων και προσεκυνησαν αυτοις και εξεκλιναν ταχυ εκ της οδου ης επορευθησαν οι πατερες αυτων του εισακουειν των λογων κυριου ουκ εποιησαν ουτως
-
18
|Juízes 2:18|
και οτι ηγειρεν κυριος κριτας αυτοις και ην κυριος μετα του κριτου και εσωσεν αυτους εκ χειρος εχθρων αυτων πασας τας ημερας του κριτου οτι παρεκληθη κυριος απο του στεναγμου αυτων απο προσωπου των πολιορκουντων αυτους και εκθλιβοντων αυτους
-
19
|Juízes 2:19|
και εγενετο ως απεθνησκεν ο κριτης και απεστρεψαν και παλιν διεφθειραν υπερ τους πατερας αυτων πορευεσθαι οπισω θεων ετερων λατρευειν αυτοις και προσκυνειν αυτοις ουκ απερριψαν τα επιτηδευματα αυτων και τας οδους αυτων τας σκληρας
-
20
|Juízes 2:20|
και ωργισθη θυμω κυριος εν τω ισραηλ και ειπεν ανθ' ων οσα εγκατελιπον το εθνος τουτο την διαθηκην μου ην ενετειλαμην τοις πατρασιν αυτων και ουκ εισηκουσαν της φωνης μου
-
-
Sugestões

Clique para ler 1 Pedro 1-5
17 de Dezembro LAB 717
TIAGO
Tiago
“A Epístola de Tiago é um dos livros que mais duramente teve que lutar para obter sua incorporação ao Novo Testamento. E ainda depois de ter chegado a ser considerada como parte da Escritura, foi mencionada com certa reserva e suspicácia. Até em época tão tardia como o século XVI Lutero de boa vontade a teria eliminado totalmente do Novo Testamento (William Barclay)”.
De acordo com o Comentário Bíblico Moody, o conteúdo de Tiago “é um pedido em prol do cristianismo vital. Herder captou o teor deste livro quando escreveu: ‘Que nobre é o homem que fala nesta Epístola! Que incansável paciência no sofrimento! Que grandeza na pobreza! Que alegria na tristeza! Simplicidade, sinceridade, confiança direta na oração! Como ele quer ação! Ação, não palavras . . . não uma fé morta!’ (citado por F.W. Farrar em The Early Days of Christianity, pág. 324).
“No verdadeiro espírito dá literatura da Sabedoria, Tiago maneja muitos e diferentes assuntos. Seus parágrafos curtos e abruptos já foram comparados a um colar de pérolas - cada um é uma entidade separada em si mesmo. Há algumas transições lógicas, mas em grande pane as transições são abruptas ou nem existem. Este fenômeno toma impossível um esboço no sentido usual. Aqui está, entretanto, uma lista dos assuntos tratados na ordem de sua ocorrência na epístola”.
“A epístola de Tiago é um dos escritos mais instrutivos do Novo Testamento. Dirigida principalmente contra os erros particulares da época, produzidos entre os cristãos judeus, não contém as mesmas declarações doutrinárias completas de outras epístolas, mas apresenta um admirável resumo dos deveres práticos de todos os crentes. Aqui estão manifestas as principais verdades do cristianismo, e se considerada com atenção, demonstrará que coincidem inteiramente com as declarações de Paulo acerca da graça e da justificação, abundando ao mesmo tempo em sérias exortações à paciência da esperança e à obediência da fé e do amor, mescladas com advertências, repreensões e exortações conforme os assuntos tratados. As verdades aqui expostas são muito sérias, e é necessário que em todo o tempo se sustenham e se observem as regras para sua prática. Em Cristo não há ramos mortos ou sem seiva, e a fé não é uma graça ociosa; onde quer que esteja, produz fruto em obras (Mathew Henry)”.
O que surpreende em Tiago é que somente em duas ocasiões se menciona o nome de Jesus (1:1; 2:1); e também que nada se diz acerca da Sua vida, morte e ressurreição. No entanto, a fé do autor inspira todo o discurso e se faz manifesta nas referências ao “bom nome”. Suas expectativas fervorosas com respeito à igreja primitiva devem servir-nos de exemplo.
Valdeci Júnior
Fátima Silva