-
Leia por capítulosComentário sobre a Leitura Bíblica de Hoje
-
Hebrew Stuttgart Bible without vowels (OT) / Greek Textus Receptus (NT) -
-
1
|2 Crônicas 7:1|
וככלות שׂלמה להתפלל והאשׂ ירדה מהשׂמים ותאכל העלה והזבחים וכבוד יהוה מלא את הבית
-
2
|2 Crônicas 7:2|
ולא יכלו הכהנים לבוא אל בית יהוה כי מלא כבוד יהוה את בית יהוה
-
3
|2 Crônicas 7:3|
וכל בני ישׁראל ראים ברדת האשׂ וכבוד יהוה על הבית ויכרעו אפים ארצה על הרצפה וישׂתחוו והודות ליהוה כי טוב כי לעולם חסדו
-
4
|2 Crônicas 7:4|
והמלך וכל העם זבחים זבח לפני יהוה
-
5
|2 Crônicas 7:5|
ויזבח המלך שׂלמה את זבח הבקר עשׁרים ושׂנים אלף וצאן מאה ועשׁרים אלף ויחנכו את בית האלהים המלך וכל העם
-
6
|2 Crônicas 7:6|
והכהנים על משׂמרותם עמדים והלוים בכלי שׂיר יהוה אשׂר עשׁה דויד המלך להדות ליהוה כי לעולם חסדו בהלל דויד בידם והכהנים מחצצרים נגדם וכל ישׁראל עמדים
-
7
|2 Crônicas 7:7|
ויקדשׂ שׂלמה את תוך החצר אשׂר לפני בית יהוה כי עשׁה שׂם העלות ואת חלבי השׂלמים כי מזבח הנחשׂת אשׂר עשׁה שׂלמה לא יכול להכיל את העלה ואת המנחה ואת החלבים
-
8
|2 Crônicas 7:8|
ויעשׁ שׂלמה את החג בעת ההיא שׂבעת ימים וכל ישׁראל עמו קהל גדול מאד מלבוא חמת עד נחל מצרים
-
9
|2 Crônicas 7:9|
ויעשׁו ביום השׂמיני עצרת כי חנכת המזבח עשׁו שׂבעת ימים והחג שׂבעת ימים
-
10
|2 Crônicas 7:10|
וביום עשׁרים ושׂלשׂה לחדשׂ השׂביעי שׂלח את העם לאהליהם שׁמחים וטובי לב על הטובה אשׂר עשׁה יהוה לדויד ולשׂלמה ולישׁראל עמו
-
-
Sugestões

Clique para ler João 12-13
01 de novembro LAB 671
“JESUS CHOROU”?
João 10-11
Muitas vezes já vi cristãos escaparem pela culatra de João 11:35, ao serem intimados a declamar um versículo bíblico. Por não saberem nada melhor, maior ou mais especial, no susto, dizem: “Jesus chorou”. E se alguém reclamar, ainda poderão dizer: “Mas é um verso bíblico!”. E num contexto assim vemos o questionamento paradoxal que confronta a simplicidade com a seriedade deste versículo.
Seriedade? Sim! Veja a pergunta que surge na cabeça de muitos, ao lerem-no: “Por quem Jesus chorou? Por Lázaro ou por si mesmo?”. O verso 33 trinta e três começa a explicar, e os comentários bíblicos “SDABC” e “O Desejado de Todas as Nações” pegando esta ponta de corda, nos elucidam mais sobre o assunto. E, teologicamente, a conclusão é que “em Sua humanidade, Jesus foi comovido pela dor humana e chorou com os aflitos”. Mas, por trás desta afirmação, há muito significado.
Foi uma cena dolorosa. Lázaro fora muito amado, e suas irmãs choravam por ele, com o coração despedaçado. Os amigos uniam-se ao coro, chorando juntos. Em face dessa aflição humana, dentre muitos amigos consternados pranteando o morto, “Jesus chorou”. Se bem que fosse o Filho de Deus, revestira-Se, no entanto, da natureza humana e comoveu-Se com sua dor.
Seu coração está sempre pronto a compadecer-se perante o sofrimento. Chora com os que choram, e alegra-se com os que alegram-se. Não foi, porém, simplesmente pela simpatia humana para com Maria e Marta, que Jesus chorou. Havia, em Suas lágrimas, uma dor tão acima da simples mágoa humana, como o Céu se acha acima da terra. Cristo não chorou por Lázaro, pois estava para chamá-lo do sepulcro. Chorou por aqueles muitos que ora pranteavam a Lázaro mas, em breve, tramariam a morte dAquele que era a ressurreição e a vida.
O juízo que estava para cair sobre Jerusalém estava delineado perante a visão futurística de Jesus. Ele contemplou Jerusalém cercada pelas legiões romanas. Viu que muitos dos que agora choravam por Lázaro morreriam no cerco da cidade e não haveria esperança em sua morte.
Não foi somente pela cena que se desenrolava a Seus olhos, que Cristo chorou. Pesava sobre Ele a “dor dos séculos” Lançando o olhar através dos séculos por vir, viu o sofrimento, a dor, as lágrimas e a morte que caberia em sorte aos homens. Seu coração pungiu-se por sentir pena da família humana de todos os tempos e em todas as terras. Pesavam-lhe, fortemente, sobre a alma, as misérias da raça pecadora
Foi assim, que a fonte das lágrimas se lhe rompeu. Jesus em um anelo tão profundo em aliviar todas as dores dos humanos, ao ponto de chorar.
Valdeci Júnior
Fátima Silva