-
-
Hebrew (OT) and Greek (NT) - Transliterated -
-
1
|2 Tessalonicenses 3:1|
to loipon proseuchesthe adelphoi peri êmôn ina o logos tou kuriou trechê kai doxazêtai kathôs kai pros umas
-
2
|2 Tessalonicenses 3:2|
kai ina rusthômen apo tôn atopôn kai ponêrôn anthrôpôn ou gar pantôn ê pistis
-
3
|2 Tessalonicenses 3:3|
pistos de estin o kurios os stêrixei umas kai phulaxei apo tou ponêrou
-
4
|2 Tessalonicenses 3:4|
pepoithamen de en kuriô eph umas oti a paraggellomen a=[kai] tsb=umin tsb=kai poieite kai poiêsete
-
5
|2 Tessalonicenses 3:5|
o de kurios kateuthunai umôn tas kardias eis tên agapên tou theou kai eis abs=tên upomonên tou christou
-
6
|2 Tessalonicenses 3:6|
paraggellomen de umin adelphoi en onomati tou kuriou a=[êmôn] tsb=êmôn iêsou christou stellesthai umas apo pantos adelphou ataktôs peripatountos kai mê kata tên paradosin ên a=parelabosan b=parelabon ts=parelaben par êmôn
-
7
|2 Tessalonicenses 3:7|
autoi gar oidate pôs dei mimeisthai êmas oti ouk êtaktêsamen en umin
-
8
|2 Tessalonicenses 3:8|
oude dôrean arton ephagomen para tinos all en kopô kai mochthô a=nuktos tsb=nukta kai a=êmeras tsb=êmeran ergazomenoi pros to mê epibarêsai tina umôn
-
9
|2 Tessalonicenses 3:9|
ouch oti ouk echomen exousian all ina eautous tupon dômen umin eis to mimeisthai êmas
-
10
|2 Tessalonicenses 3:10|
kai gar ote êmen pros umas touto parêggellomen umin oti ei tis ou thelei ergazesthai mêde esthietô
-
-
Sugestões

Clique para ler Hebreus 7-9
13 de Dezembro LAB 713
HEBREUS 6:4-6
Hebreus 04-06
Hebreus 6:4-6, aparentemente, parece ensinar que não há esperança de arrependimento ou de re-aceitação divina para aqueles que aceitaram a Cristo e depois o rejeitaram. As afirmações aqui consignadas pelo apóstolo trouxeram sérios problemas para a igreja cristã, especialmente durante as perseguições, quando alguns fraquejaram e posteriormente arrependidos de terem sido tíbios na fé quiseram voltar, muitas comunidades cristãs não queriam aceitá-los escudados em Hebreus 6:6.
Mas isso parece contraditório ao próprio cristianismo, pois os evangelhos ensinam que Cristo está sempre de braços abertos para receber o mais indigno pecador, que reconhece o erro e apela pelo perdão, como nos relata Mateus 18:22 e se comprova na triste experiência de Pedro. Em contrapartida, outra verdade escriturística deve ser lembrada: não há esperança para quem consciente e deliberadamente rejeita os ensinamentos de Cristo e o seu sacrifício vicário em nosso favor.
Portanto, esta passagem deve ser estudada em paralelo a 10:26-31 e 12:15-17; 25-29. Da leitura de Hebreus 6:4-6 juntamente com as outras passagens correlatas, deduzimos que Paulo fala de pessoas que propositadamente rejeitaram a Cristo e os princípios do evangelho.
Algumas pessoas ficam perturbadas com estes textos, pensando que é possível que eles se refiram ao apostatado comum, que em seu coração jamais rejeitou ao Senhor, e que está constantemente pensando que algum dia voltará a servi-lo novamente. E muitas vezes, quando ele começa a penar seriamente em fazer isto o mais depressa possível, o Diabo o confronta com estes textos, da mesma forma que confrontou o próprio Cristo com textos da Escritura, procurando dar-lhes uma aplicação errônea.
O texto fala de indivíduos que verdadeiramente iluminados. Verdadeiramente provaram o dom celestial, e sabem por experiência o que ele significa. Tornaram-se participantes do Espírito Santo. Provaram a Palavra de Deus e os poderes do mundo vindouro. Sua experiência alcançou as profundezas de um conhecimento definido, de forma que conheceram os explícitos fundamentos do divino dom. E então esses indivíduos se afastam de tudo isto, e, segundo o texto citado do décimo capítulo de Hebreus, consideram o sangue da aliança, pelo qual foram sacrificados, como coisa profana, comum. Desprezaram o Espírito da graça. Trata-se de uma deserção real que leva um homem a renunciar as coisas que ele realmente sabe serem a verdade, desrespeitando e desprezando Espírito Santo.
Logo, a maioria dos teólogos aceita que a apostasia aqui referida é o ato de cometer o pecado imperdoável (Mat. 12:31-32), uma vez que esta é a única forma de apostasia que é sem esperança. Para John Cotton: “nada pode existir nesta passagem que nos leve a duvidar da total misericórdia de Deus, pois do contrário, esta passagem destruiria o evangelho”.
Valdeci Júnior
Fátima Silva