-
-
Hebrew (OT) and Greek (NT) - Transliterated -
-
1
|1 Tessalonicenses 2:1|
autoi gar oidate adelphoi tên eisodon êmôn tên pros umas oti ou kenê gegonen
-
2
|1 Tessalonicenses 2:2|
alla ts=kai propathontes kai ubristhentes kathôs oidate en philippois eparrêsiasametha en tô theô êmôn lalêsai pros umas to euaggelion tou theou en pollô agôni
-
3
|1 Tessalonicenses 2:3|
ê gar paraklêsis êmôn ouk ek planês oude ex akatharsias a=oude tsb=oute en dolô
-
4
|1 Tessalonicenses 2:4|
alla kathôs dedokimasmetha upo tou theou pisteuthênai to euaggelion outôs laloumen ouch ôs anthrôpois areskontes alla tsb=tô theô tô dokimazonti tas kardias êmôn
-
5
|1 Tessalonicenses 2:5|
oute gar pote en logô kolakeias egenêthêmen kathôs oidate oute en prophasei pleonexias theos martus
-
6
|1 Tessalonicenses 2:6|
oute zêtountes ex anthrôpôn doxan oute aph umôn oute b=apo ats=ap allôn a=2:7 dunamenoi en barei einai ôs christou apostoloi a=alla tsb=2:7 tsb=all egenêthêmen a=nêpioi tsb=êpioi en mesô umôn ôs a=ean tsb=an trophos thalpê ta eautês tekna
-
7
|1 Tessalonicenses 2:7|
[]
-
8
|1 Tessalonicenses 2:8|
outôs ab=omeiromenoi ts=imeiromenoi umôn eudokoumen metadounai umin ou monon to euaggelion tou theou alla kai tas eautôn psuchas dioti agapêtoi êmin a=egenêthête tsb=gegenêsthe
-
9
|1 Tessalonicenses 2:9|
mnêmoneuete gar adelphoi ton kopon êmôn kai ton mochthon nuktos tsb=gar kai êmeras ergazomenoi pros to mê epibarêsai tina umôn ekêruxamen eis umas to euaggelion tou theou
-
10
|1 Tessalonicenses 2:10|
umeis martures kai o theos ôs osiôs kai dikaiôs kai amemptôs umin tois pisteuousin egenêthêmen
-
-
Sugestões

Clique para ler 2 Pedro 1-3
18 de Dezembro LAB 718
MAIS DO QUE HOMEM
1Pedro
Para o dia 18 de Dezembro (não ontem) de 1970, o livro “Meditações Matinais” da Casa Publicadora Brasileira apresentou um comentário – “Mais do que Homem” – sobre um verso de 1Pedro, que quero compartilhar com você, aqui.
“Quando insultado, não revidava; quando sofria, não fazia ameaças, mas entregava-se àquele que julga com justiça (2:23)”.
Quando Pedro, já idoso, lançou um olhar retrospectivo ao passado, quando estava com o Senhor, lembrou-se vivamente de Sua paciência e longanimidade. Pedro mesmo havia aprendido essas graças de Jesus, como se deu com milhares de Seus seguidores.
O Dr. Peale conta o seguinte caso: “Estava um dia o piedoso Wesley pregando num bairro muito pobre de Londres... Súbito surgiram dois rufiões. Disseram um ao outro: ‘Quem é esse pregador? Vamos mostrar-lhe o que lhe vai acontecer. Que direito tem ele de intrometer-se aqui, para desmanchar nosso prazer?’. Cada um deles tomou uma pedra e beligerantemente acotovelaram caminho através da turba, até chagar a uma distância conveniente do pregador. Então ergueram o braço com a pedra, dispostos a apedrejar o rosto de Wesley, quando, ao descrever ele o poder de Cristo para transformar a vida dos pecadores, uma resplandecente luz se espalhou no rosto do orador, luz maravilhosa que o deixou como transfigurado. Ficaram estupefatos, o braço ainda erguido. Um dirigiu-se ao outro e disse, com um tom de reverência na voz: ‘Ele não é homem, Bill! Ele não é homem’. As pedras caíram-lhes da mão para o chão, e ao ouvirem a Wesley, o coração se lhes enterneceu. Afinal, terminando o sermão, o grande pregador atravessou a multidão, que respeitosamente se abriu para deixá-lo passar. Um dos rufiões muito timidamente estendu a mao para tocar a aba do paletó do pregador, e ao assim fazer, despertou-se a atenção de Wesley sobre ele e seu companheiro. Estendeu então ambas as mãos e colocou-as sobre a cabeça dos rufiões e disse: ‘Deus os abençoe, meus rapazes!’. Saiu então, e um dos desordeiros volveu-se ao outro e disse, com voz ainda mais respeitosa: ‘Ele é homem, Bill; ele é homem!’. É um homem semelhante a Deus’!” – You Can Win, pág. 72.
As graças da paciência e da bondade caracterizam ainda os cristãos como sendo “mais do que homens”. Essas graças são especialmente valiosas num mundo como o nosso, cheio de violência e ódio. Elas identificam o cristão com seu Senhor.
Portanto, creio que vale a pena ler de novo: “Quando insultado, não revidava; quando sofria, não fazia ameaças, mas entregava-se àquele que julga com justiça (2:23)”. Mas não prenda-se somente a este verso. Vença suas tendências humanas, e leia todo o livro 1Pedro, ainda hoje.
Valdeci Júnior
Fátima Silva