-
-
Hebrew (OT) and Greek (NT) - Transliterated -
-
7
|Gálatas 2:7|
alla tounantion idontes oti pepisteumai to euaggelion tês akrobustias kathôs petros tês peritomês
-
8
|Gálatas 2:8|
o gar energêsas petrô eis apostolên tês peritomês enêrgêsen kai emoi eis ta ethnê
-
9
|Gálatas 2:9|
kai gnontes tên charin tên dotheisan moi iakôbos kai kêphas kai iôannês oi dokountes stuloi einai dexias edôkan emoi kai barnaba koinônias ina êmeis b=[men] eis ta ethnê autoi de eis tên peritomên
-
10
|Gálatas 2:10|
monon tôn ptôchôn ina mnêmoneuômen o kai espoudasa auto touto poiêsai
-
11
|Gálatas 2:11|
ote de êlthen a=kêphas tsb=petros eis antiocheian kata prosôpon autô antestên oti kategnôsmenos ên
-
12
|Gálatas 2:12|
pro tou gar elthein tinas apo iakôbou meta tôn ethnôn sunêsthien ote de êlthon upestellen kai aphôrizen eauton phoboumenos tous ek peritomês
-
13
|Gálatas 2:13|
kai sunupekrithêsan autô a=[kai] tsb=kai oi loipoi ioudaioi ôste kai barnabas sunapêchthê autôn tê upokrisei
-
14
|Gálatas 2:14|
all ote eidon oti ouk orthopodousin pros tên alêtheian tou euaggeliou eipon tô a=kêpha tsb=petrô emprosthen pantôn ei su ioudaios uparchôn ethnikôs tsb=zês kai a=ouchi tsb=ouk ioudaikôs a=zês a=pôs tsb=ti ta ethnê anagkazeis ioudaizein
-
15
|Gálatas 2:15|
êmeis phusei ioudaioi kai ouk ex ethnôn amartôloi
-
16
|Gálatas 2:16|
eidotes a=[de] oti ou dikaioutai anthrôpos ex ergôn nomou ean mê dia pisteôs iêsou christou kai êmeis eis christon iêsoun episteusamen ina dikaiôthômen ek pisteôs christou kai ouk ex ergôn nomou a=oti tsb=dioti tsb=ou tsb=dikaiôthêsetai ex ergôn nomou a=o
-
-
Sugestões

Clique para ler Hebreus 7-9
13 de Dezembro LAB 713
HEBREUS 6:4-6
Hebreus 04-06
Hebreus 6:4-6, aparentemente, parece ensinar que não há esperança de arrependimento ou de re-aceitação divina para aqueles que aceitaram a Cristo e depois o rejeitaram. As afirmações aqui consignadas pelo apóstolo trouxeram sérios problemas para a igreja cristã, especialmente durante as perseguições, quando alguns fraquejaram e posteriormente arrependidos de terem sido tíbios na fé quiseram voltar, muitas comunidades cristãs não queriam aceitá-los escudados em Hebreus 6:6.
Mas isso parece contraditório ao próprio cristianismo, pois os evangelhos ensinam que Cristo está sempre de braços abertos para receber o mais indigno pecador, que reconhece o erro e apela pelo perdão, como nos relata Mateus 18:22 e se comprova na triste experiência de Pedro. Em contrapartida, outra verdade escriturística deve ser lembrada: não há esperança para quem consciente e deliberadamente rejeita os ensinamentos de Cristo e o seu sacrifício vicário em nosso favor.
Portanto, esta passagem deve ser estudada em paralelo a 10:26-31 e 12:15-17; 25-29. Da leitura de Hebreus 6:4-6 juntamente com as outras passagens correlatas, deduzimos que Paulo fala de pessoas que propositadamente rejeitaram a Cristo e os princípios do evangelho.
Algumas pessoas ficam perturbadas com estes textos, pensando que é possível que eles se refiram ao apostatado comum, que em seu coração jamais rejeitou ao Senhor, e que está constantemente pensando que algum dia voltará a servi-lo novamente. E muitas vezes, quando ele começa a penar seriamente em fazer isto o mais depressa possível, o Diabo o confronta com estes textos, da mesma forma que confrontou o próprio Cristo com textos da Escritura, procurando dar-lhes uma aplicação errônea.
O texto fala de indivíduos que verdadeiramente iluminados. Verdadeiramente provaram o dom celestial, e sabem por experiência o que ele significa. Tornaram-se participantes do Espírito Santo. Provaram a Palavra de Deus e os poderes do mundo vindouro. Sua experiência alcançou as profundezas de um conhecimento definido, de forma que conheceram os explícitos fundamentos do divino dom. E então esses indivíduos se afastam de tudo isto, e, segundo o texto citado do décimo capítulo de Hebreus, consideram o sangue da aliança, pelo qual foram sacrificados, como coisa profana, comum. Desprezaram o Espírito da graça. Trata-se de uma deserção real que leva um homem a renunciar as coisas que ele realmente sabe serem a verdade, desrespeitando e desprezando Espírito Santo.
Logo, a maioria dos teólogos aceita que a apostasia aqui referida é o ato de cometer o pecado imperdoável (Mat. 12:31-32), uma vez que esta é a única forma de apostasia que é sem esperança. Para John Cotton: “nada pode existir nesta passagem que nos leve a duvidar da total misericórdia de Deus, pois do contrário, esta passagem destruiria o evangelho”.
Valdeci Júnior
Fátima Silva