-
Leia por capítulosComentário sobre a Leitura Bíblica de Hoje
-
Hebrew (OT) and Greek (NT) - Transliterated -
-
19
|2 Coríntios 8:19|
ou monon de alla kai cheirotonêtheis upo tôn ekklêsiôn sunekdêmos êmôn sun tê chariti tautê tê diakonoumenê uph êmôn pros tên a=[autou] tsb=autou tou kuriou doxan kai prothumian ab=êmôn ts=umôn
-
20
|2 Coríntios 8:20|
stellomenoi touto mê tis êmas mômêsêtai en tê adrotêti tautê tê diakonoumenê uph êmôn
-
21
|2 Coríntios 8:21|
a=pronooumen a=gar tsb=pronooumenoi kala ou monon enôpion kuriou alla kai enôpion anthrôpôn
-
22
|2 Coríntios 8:22|
sunepempsamen de autois ton adelphon êmôn on edokimasamen en pollois pollakis spoudaion onta nuni de polu spoudaioteron pepoithêsei pollê tê eis umas
-
23
|2 Coríntios 8:23|
eite uper titou koinônos emos kai eis umas sunergos eite adelphoi êmôn apostoloi ekklêsiôn doxa christou
-
24
|2 Coríntios 8:24|
tên oun endeixin tês agapês umôn kai êmôn kauchêseôs uper umôn eis autous a=endeiknumenoi tsb=endeixasthe ts=kai eis prosôpon tôn ekklêsiôn
-
1
|2 Coríntios 9:1|
peri men gar tês diakonias tês eis tous agious perisson moi estin to graphein umin
-
2
|2 Coríntios 9:2|
oida gar tên prothumian umôn ên uper umôn kauchômai makedosin oti achaia pareskeuastai apo perusi kai a=to tsb=o tsb=ex umôn zêlos êrethisen tous pleionas
-
3
|2 Coríntios 9:3|
epempsa de tous adelphous ina mê to kauchêma êmôn to uper umôn kenôthê en tô merei toutô ina kathôs elegon pareskeuasmenoi ête
-
4
|2 Coríntios 9:4|
a=mê a=pôs tsb=mêpôs ean elthôsin sun emoi makedones kai eurôsin umas aparaskeuastous kataischunthômen êmeis ina mê a=legô tsb=legômen umeis en tê upostasei tautê tsb=tês tsb=kauchêseôs
-
-
Sugestões

Clique para ler João 12-13
01 de novembro LAB 671
“JESUS CHOROU”?
João 10-11
Muitas vezes já vi cristãos escaparem pela culatra de João 11:35, ao serem intimados a declamar um versículo bíblico. Por não saberem nada melhor, maior ou mais especial, no susto, dizem: “Jesus chorou”. E se alguém reclamar, ainda poderão dizer: “Mas é um verso bíblico!”. E num contexto assim vemos o questionamento paradoxal que confronta a simplicidade com a seriedade deste versículo.
Seriedade? Sim! Veja a pergunta que surge na cabeça de muitos, ao lerem-no: “Por quem Jesus chorou? Por Lázaro ou por si mesmo?”. O verso 33 trinta e três começa a explicar, e os comentários bíblicos “SDABC” e “O Desejado de Todas as Nações” pegando esta ponta de corda, nos elucidam mais sobre o assunto. E, teologicamente, a conclusão é que “em Sua humanidade, Jesus foi comovido pela dor humana e chorou com os aflitos”. Mas, por trás desta afirmação, há muito significado.
Foi uma cena dolorosa. Lázaro fora muito amado, e suas irmãs choravam por ele, com o coração despedaçado. Os amigos uniam-se ao coro, chorando juntos. Em face dessa aflição humana, dentre muitos amigos consternados pranteando o morto, “Jesus chorou”. Se bem que fosse o Filho de Deus, revestira-Se, no entanto, da natureza humana e comoveu-Se com sua dor.
Seu coração está sempre pronto a compadecer-se perante o sofrimento. Chora com os que choram, e alegra-se com os que alegram-se. Não foi, porém, simplesmente pela simpatia humana para com Maria e Marta, que Jesus chorou. Havia, em Suas lágrimas, uma dor tão acima da simples mágoa humana, como o Céu se acha acima da terra. Cristo não chorou por Lázaro, pois estava para chamá-lo do sepulcro. Chorou por aqueles muitos que ora pranteavam a Lázaro mas, em breve, tramariam a morte dAquele que era a ressurreição e a vida.
O juízo que estava para cair sobre Jerusalém estava delineado perante a visão futurística de Jesus. Ele contemplou Jerusalém cercada pelas legiões romanas. Viu que muitos dos que agora choravam por Lázaro morreriam no cerco da cidade e não haveria esperança em sua morte.
Não foi somente pela cena que se desenrolava a Seus olhos, que Cristo chorou. Pesava sobre Ele a “dor dos séculos” Lançando o olhar através dos séculos por vir, viu o sofrimento, a dor, as lágrimas e a morte que caberia em sorte aos homens. Seu coração pungiu-se por sentir pena da família humana de todos os tempos e em todas as terras. Pesavam-lhe, fortemente, sobre a alma, as misérias da raça pecadora
Foi assim, que a fonte das lágrimas se lhe rompeu. Jesus em um anelo tão profundo em aliviar todas as dores dos humanos, ao ponto de chorar.
Valdeci Júnior
Fátima Silva