-
-
Hebrew (OT) and Greek (NT) - Transliterated -
-
8
|Eclesiastes 5:8|
veyithron 'erets bakkol hiy' [hu']melekh lesâdheh ne`ebhâdh
-
9
|Eclesiastes 5:9|
'ohêbh keseph lo'-yisba` keseph umiy-'ohêbhbehâmon lo' thebhu'âh gam-zeh hâbhel
-
10
|Eclesiastes 5:10|
birbhoth hathobhâh rabbu'okheleyhâ umah-kishron libh`âleyhâ kiy 'im-re'iyyath [re'uth] `êynâyv
-
11
|Eclesiastes 5:11|
methuqâh shenath hâ`obhêdh 'im-me`ath ve'im-harbêh yo'khêl vehasâbhâ`le`âshiyr 'êynennu manniyach lo liyshon
-
12
|Eclesiastes 5:12|
yêsh râ`âh cholâh râ'iythiytachath hashâmesh `osher shâmur libh`âlâyv lerâ`âtho
-
13
|Eclesiastes 5:13|
ve'âbhadh hâ`osherhahu' be`inyan râ` veholiydh bên ve'êyn beyâdho me'umâh
-
14
|Eclesiastes 5:14|
ka'asheryâtsâ' mibbethen 'immo `ârom yâshubh lâlekheth keshebbâ' ume'umâhlo'-yisâ' bha`amâlo sheyyolêkh beyâdho
-
15
|Eclesiastes 5:15|
vegham-zoh râ`âh cholâhkol-`ummath shebbâ' kên yêlêkh umah-yithron lo sheyya`amol lâruach
-
16
|Eclesiastes 5:16|
gam kol-yâmâyv bachoshekh yo'khêl vekhâ`as harbêh vechâlyovâqâtseph
-
17
|Eclesiastes 5:17|
hinnêh 'asher-râ'iythiy 'âniy thobh 'asher-yâpheh le'ekhol-velishtoth velir'oth thobhâh bekhol-`amâlo sheyya`amol tachath-hashemeshmispar yemêy-chayyâv [chayyâyv] 'asher-nâthan-lo hâ'elohiym kiy-.hu' chelqo
-
-
Sugestões

Clique para ler João 12-13
01 de novembro LAB 671
“JESUS CHOROU”?
João 10-11
Muitas vezes já vi cristãos escaparem pela culatra de João 11:35, ao serem intimados a declamar um versículo bíblico. Por não saberem nada melhor, maior ou mais especial, no susto, dizem: “Jesus chorou”. E se alguém reclamar, ainda poderão dizer: “Mas é um verso bíblico!”. E num contexto assim vemos o questionamento paradoxal que confronta a simplicidade com a seriedade deste versículo.
Seriedade? Sim! Veja a pergunta que surge na cabeça de muitos, ao lerem-no: “Por quem Jesus chorou? Por Lázaro ou por si mesmo?”. O verso 33 trinta e três começa a explicar, e os comentários bíblicos “SDABC” e “O Desejado de Todas as Nações” pegando esta ponta de corda, nos elucidam mais sobre o assunto. E, teologicamente, a conclusão é que “em Sua humanidade, Jesus foi comovido pela dor humana e chorou com os aflitos”. Mas, por trás desta afirmação, há muito significado.
Foi uma cena dolorosa. Lázaro fora muito amado, e suas irmãs choravam por ele, com o coração despedaçado. Os amigos uniam-se ao coro, chorando juntos. Em face dessa aflição humana, dentre muitos amigos consternados pranteando o morto, “Jesus chorou”. Se bem que fosse o Filho de Deus, revestira-Se, no entanto, da natureza humana e comoveu-Se com sua dor.
Seu coração está sempre pronto a compadecer-se perante o sofrimento. Chora com os que choram, e alegra-se com os que alegram-se. Não foi, porém, simplesmente pela simpatia humana para com Maria e Marta, que Jesus chorou. Havia, em Suas lágrimas, uma dor tão acima da simples mágoa humana, como o Céu se acha acima da terra. Cristo não chorou por Lázaro, pois estava para chamá-lo do sepulcro. Chorou por aqueles muitos que ora pranteavam a Lázaro mas, em breve, tramariam a morte dAquele que era a ressurreição e a vida.
O juízo que estava para cair sobre Jerusalém estava delineado perante a visão futurística de Jesus. Ele contemplou Jerusalém cercada pelas legiões romanas. Viu que muitos dos que agora choravam por Lázaro morreriam no cerco da cidade e não haveria esperança em sua morte.
Não foi somente pela cena que se desenrolava a Seus olhos, que Cristo chorou. Pesava sobre Ele a “dor dos séculos” Lançando o olhar através dos séculos por vir, viu o sofrimento, a dor, as lágrimas e a morte que caberia em sorte aos homens. Seu coração pungiu-se por sentir pena da família humana de todos os tempos e em todas as terras. Pesavam-lhe, fortemente, sobre a alma, as misérias da raça pecadora
Foi assim, que a fonte das lágrimas se lhe rompeu. Jesus em um anelo tão profundo em aliviar todas as dores dos humanos, ao ponto de chorar.
Valdeci Júnior
Fátima Silva