-
Leia por capítulosComentário sobre a Leitura Bíblica de Hoje
-
Hebrew (OT) and Greek (NT) - Transliterated
-
-
43
|Marcos 12:43|
kai proskalesamenos tous mathêtas autou a=eipen tsb=legei autois amên legô umin oti ê chêra autê ê ptôchê pleion pantôn a=ebalen tsb=beblêken tôn ab=ballontôn ts=balontôn eis to gazophulakion
-
44
|Marcos 12:44|
pantes gar ek tou perisseuontos autois ebalon autê de ek tês usterêseôs autês panta osa eichen ebalen olon ton bion autês
-
1
|Marcos 13:1|
kai ekporeuomenou autou ek tou ierou legei autô eis tôn mathêtôn autou didaskale ide potapoi lithoi kai potapai oikodomai
-
2
|Marcos 13:2|
kai o iêsous tsb=apokritheis eipen autô blepeis tautas tas megalas oikodomas ou mê aphethê a=ôde lithos epi a=lithon tsb=lithô os ou mê kataluthê
-
3
|Marcos 13:3|
kai kathêmenou autou eis to oros tôn elaiôn katenanti tou ierou a=epêrôta tsb=epêrôtôn auton kat idian petros kai iakôbos kai iôannês kai andreas
-
4
|Marcos 13:4|
a=eipon tsb=eipe êmin pote tauta estai kai ti to sêmeion otan mellê tsb=panta tauta sunteleisthai a=panta
-
5
|Marcos 13:5|
o de iêsous tsb=apokritheis tsb=autois êrxato legein a=autois blepete mê tis umas planêsê
-
6
|Marcos 13:6|
polloi tsb=gar eleusontai epi tô onomati mou legontes oti egô eimi kai pollous planêsousin
-
7
|Marcos 13:7|
otan de akousête polemous kai akoas polemôn mê throeisthe dei tsb=gar genesthai all oupô to telos
-
8
|Marcos 13:8|
egerthêsetai gar ethnos a=ep tsb=epi ethnos kai basileia epi basileian tsb=kai esontai seismoi kata topous tsb=kai esontai limoi a=archê tsb=kai tsb=tarachai tsb=archai ôdinôn tauta
-
-
Sugestões
Clique para ler 2 Crônicas 5-7
11 de maio LAB 497
OBVIAMENTE
2Crônicas 05-07
Se você ligar para mim, meu telefone irá tocar. Se passar um e-mail, chegará no meu computador. Se escrever uma carta, o correio irá me entregar. Você irá dizer: “Dãh!” Tão óbvio, não?
No entanto, esse é ponto: a obviedade. Esse é um problema que podemos ter: nos esquecemos justamente do mais básico, do óbvio. Como somos burros! Preocupamo-nos com tanta coisa sofisticada e nos esquecemos do essencial, que geralmente é o mais simples. Quer ver só? Relembrando sobre o que escrevi no primeiro parágrafo, lembra daquele versículo memorável, que muita gente sabe até de cor, que diz: “Se o meu povo, que se chama pelo meu nome, se humilhar e orar, buscar a minha face e se afastar dos seus maus caminhos, dos céus o ouvirei, perdoarei o seu pecado e curarei a sua terra?” Você sabe que essas palavras eram tão óbvias que, no contexto deles, elas chegavam a ser lugar-comum? Não entendo como Deus tem tanta paciência - se dar ao sacrifício de “redundar tantas redundâncias” para ver se numa dessas voltas, talvez consiga nos laçar para o Seu coração, Seu abraço.
O verso de 2Crônicas 7:14 era óbvio porque, se lermos desde o capítulo anterior, vemos que havia acontecido exatamente isso. Veja bem: 2Crônicas 6:12 em diante mostra uma longa oração de Salomão. Ele estava buscando a Deus. Aí, quando entra aí o capítulo sete, diz que “Assim que Salomão acabou de orar, desceu fogo do céu e consumiu o holocausto e os sacrifícios, e a glória do SENHOR encheu o templo”. O verso doze declara que “o SENHOR lhe apareceu de noite e disse: “Ouvi sua oração, e escolhi este lugar para mim, como um templo para sacrifícios”. Logo a seguir, quando estava mais que demonstrado que quando alguém ora a Deus de todo o coração, com todo o seu desempenho, a oração toca o coração de Deus, quando isso tinha acabado de acontecer com Salomão, Deus fala as palavras que destaquei acima: “se o meu povo, que se chama pelo meu nome, se humilhar e orar, buscar a minha face e se...”
Para que falar isso se Salomão havia acabado de chamar pelo nome de Deus? Ele não tinha acabado de se humilhar? Não tinha acabado de orar, de buscar a face do Senhor? Não tinha acabado de se converter dos seus maus caminhos? E Deus não tinha acabado de ouvir Salomão? O Senhor não tinha acabado de perdoar seus pecados? Ele não tinha acabado de abençoar a terra de Salomão? Então para que dizer que se alguém O buscasse, Ele atenderia? Para que redundar?
É porque, infelizmente e obviamente, nós esquecemos.
Valdeci Júnior
Fátima Silva