-
-
Hebrew (OT) and Greek (NT) - Transliterated -
-
21
|Daniel 3:21|
bê'dhayin gubhrayyâ' 'illêkh kephithubesarbâlêyhon pathiyshêyhon [patheshêyhon] vekharbelâthhonulebhushêyhon uremiyv legho'-'attun nurâ' yâqidhtâ'
-
22
|Daniel 3:22|
kol-qobhêl denâhmin-diy millath malkâ' machtsephâh ve'attunâ' 'êzêh yattiyrâ'gubhrayyâ' 'illêkh diy hassiqu leshadhrakh mêyshakh va`abhêdh negho qathilhimmon shebhiybhâ' diy nurâ'
-
23
|Daniel 3:23|
veghubhrayyâ' 'illêkh telâttêhon shadhrakhmêyshakh va`abhêdh negho nephalu legho'-'attun-nurâ' yâqidhtâ'mekhappethiyn ph
-
24
|Daniel 3:24|
'edhayin nebhukhadhnetsar malkâ' tevah veqâmbehithbehâlâh `ânêh ve'âmar lehaddobhrohiy halâ' ghubhriyn telâthâ'remêynâ' legho'-nurâ' mekhappethiyn `ânayin ve'âmriyn lemalkâ'yatsiybhâ' malkâ'
-
25
|Daniel 3:25|
`ânêh ve'âmar hâ'-'anâh châzêh gubhriyn 'arbe`âh.sherayin mahlekhiyn begho'-nurâ' vachabhâl lâ'-'iythay behon verêvêhdiy rebhiy`âyâ' [rebhiy`â'âh] dâmêh lebhar-'elâhiyn s
-
26
|Daniel 3:26|
bê'dhayinqerêbh nebhukhadhnetsar lithra` 'attun nurâ' yâqidhtâ' `ânêh ve'âmar shadhrakhmêyshakh va`abhêdh-negho `abhdhohiy diy-'elâhâ' `illâyâ' [`illâ'][âh]puqu ve'etho bê'dhayin nâphqiyn shadhrakh mêyshakh va`abhêdh negho min-go' nurâ'
-
27
|Daniel 3:27|
umithkanneshiyn 'achashdarpenayyâ' sighnayyâ'uphachavâthâ' vehaddobhrêy malkâ' châzayin leghubhrayyâ' 'illêkh diylâ'-shelêth nurâ' begheshmehon use`ar rê'shhon lâ' hithchârakh vesârbâlêyhonlâ' sheno verêyach nur lâ' `adhâth behon
-
28
|Daniel 3:28|
`ânêh nebhukhadhnetsar ve'âmarberiykh 'elâhahon diy-shadhrakh mêyshakh va`abhêdh negho diy-shelachmal'akhêh veshêyzibh le`abhdhohiy diy hithrechitsu `alohiy umillath malkâ'shanniyv viyhabhu gheshmêyhon [gheshmehon] diy lâ'-yiphlechun velâ'-yisgedhun lekhol-'elâh lâhên lê'lâhahon
-
29
|Daniel 3:29|
uminniy siym the`êm diykhol-`am 'ummâh velishân diy-yê'mar shêlâh [shâlu] `al 'elâhahondiy-shadhrakh mêyshakh va`abhêdh negho' haddâmiyn yith`abhêdh ubhaythêhnevâliy yishtavvêh kol-qobhêl diy lâ' 'iythay 'elâh 'ochorân diy-yikkullehatsâlâh kidhnâh
-
30
|Daniel 3:30|
bê'dhayin malkâ' hatslach leshadhrakh mêyshakhva`abhêdh negho bimdhiynath bâbhel ph
-
-
Sugestões

Clique para ler João 12-13
01 de novembro LAB 671
“JESUS CHOROU”?
João 10-11
Muitas vezes já vi cristãos escaparem pela culatra de João 11:35, ao serem intimados a declamar um versículo bíblico. Por não saberem nada melhor, maior ou mais especial, no susto, dizem: “Jesus chorou”. E se alguém reclamar, ainda poderão dizer: “Mas é um verso bíblico!”. E num contexto assim vemos o questionamento paradoxal que confronta a simplicidade com a seriedade deste versículo.
Seriedade? Sim! Veja a pergunta que surge na cabeça de muitos, ao lerem-no: “Por quem Jesus chorou? Por Lázaro ou por si mesmo?”. O verso 33 trinta e três começa a explicar, e os comentários bíblicos “SDABC” e “O Desejado de Todas as Nações” pegando esta ponta de corda, nos elucidam mais sobre o assunto. E, teologicamente, a conclusão é que “em Sua humanidade, Jesus foi comovido pela dor humana e chorou com os aflitos”. Mas, por trás desta afirmação, há muito significado.
Foi uma cena dolorosa. Lázaro fora muito amado, e suas irmãs choravam por ele, com o coração despedaçado. Os amigos uniam-se ao coro, chorando juntos. Em face dessa aflição humana, dentre muitos amigos consternados pranteando o morto, “Jesus chorou”. Se bem que fosse o Filho de Deus, revestira-Se, no entanto, da natureza humana e comoveu-Se com sua dor.
Seu coração está sempre pronto a compadecer-se perante o sofrimento. Chora com os que choram, e alegra-se com os que alegram-se. Não foi, porém, simplesmente pela simpatia humana para com Maria e Marta, que Jesus chorou. Havia, em Suas lágrimas, uma dor tão acima da simples mágoa humana, como o Céu se acha acima da terra. Cristo não chorou por Lázaro, pois estava para chamá-lo do sepulcro. Chorou por aqueles muitos que ora pranteavam a Lázaro mas, em breve, tramariam a morte dAquele que era a ressurreição e a vida.
O juízo que estava para cair sobre Jerusalém estava delineado perante a visão futurística de Jesus. Ele contemplou Jerusalém cercada pelas legiões romanas. Viu que muitos dos que agora choravam por Lázaro morreriam no cerco da cidade e não haveria esperança em sua morte.
Não foi somente pela cena que se desenrolava a Seus olhos, que Cristo chorou. Pesava sobre Ele a “dor dos séculos” Lançando o olhar através dos séculos por vir, viu o sofrimento, a dor, as lágrimas e a morte que caberia em sorte aos homens. Seu coração pungiu-se por sentir pena da família humana de todos os tempos e em todas as terras. Pesavam-lhe, fortemente, sobre a alma, as misérias da raça pecadora
Foi assim, que a fonte das lágrimas se lhe rompeu. Jesus em um anelo tão profundo em aliviar todas as dores dos humanos, ao ponto de chorar.
Valdeci Júnior
Fátima Silva