-
-
Hebrew (OT) and Greek (NT) - Transliterated -
-
11
|Daniel 3:11|
uman-diy-lâ' yippêl veyisgudh yithremê'legho'-'attun nurâ' yâqidhtâ'
-
12
|Daniel 3:12|
'iythay gubhriyn yehudhâ'yin diy-manniythâ yâthhon `al-`abhiydhath medhiynath bâbhel shadhrakh mêyshakhva`abhêdh negho gubhrayyâ' 'illêkh lâ'-sâmu `alayikh [`alâkh] malkâ'.the`êm lê'lâhayikh [lê]['lâhâkh] lâ' phâlchiyn uletselem dahabhâ' diyhaqêymtâ lâ' sâghdhiyn s
-
13
|Daniel 3:13|
bê'dhayin nebhukhadhnetsar birghaz vachamâh'amar lehaythâyâh leshadhrakh mêyshakh va`abhêdh negho bê'dhayingubhrayyâ' 'illêkh hêythâyu qodhâm malkâ'
-
14
|Daniel 3:14|
`ânêh nebhukhadhnetsarve'âmar lehon hatsdâ' shadhrakh mêyshakh va`abhêdh negho lê'lâhay lâ''iythêykhon pâlchiyn uletselem dahabhâ' diy haqêymeth lâ' sâghdhiyn
-
15
|Daniel 3:15|
ke`an hên 'iythêykhon `athiydhiyn diy bhe`iddânâ' diy-thishme`un qâlqarnâ' mashroqiythâ' qiythâros [qathros] sabbekhâ' pesantêriynvesumeponeyâh vekhol zenêy zemârâ' tippelun vethisgedhun letsalmâ'dhiy-`abhdhêth vehên lâ' thisgedhun bah-sha`athâh thithremon legho'-'attunnurâ' yâqidhtâ' uman-hu' 'elâh dêy yeshêyzbhinkhon min-yedhây
-
16
|Daniel 3:16|
`ano shadhrakh mêyshakh va`abhêdh negho ve'âmriyn lemalkâ' nebhukhadhnetsarlâ'-chashchiyn 'anachnâh `al-denâh pithghâm lahathâbhuthâkh
-
17
|Daniel 3:17|
hên 'iythay'elâhanâ' diy-'anachnâ' phâlchiyn yâkhil leshêyzâbhuthanâ' min-'attunnurâ' yâqidhtâ' umin-yedhâkh malkâ' yeshêyzibh
-
18
|Daniel 3:18|
vehên lâ' yedhiya`lehevê'-lâkh malkâ' diy lê'lâhâyikh lâ'-'iythaynâ' ['iythanâ'] phâlchiynuletselem dahabhâ' diy haqêymtâ lâ' nisgudh s
-
19
|Daniel 3:19|
bê'dhayinnebhukhadhnetsar hithmeliy chemâ' utselêm 'anpohiy 'eshtannu ['eshtanniy]`al-shadhrakh mêyshakh va`abhêdh negho `ânêh ve'âmar lemêzê' le'attunâ'chadh-shibh`âh `al diy chazêh lemêzeyêh
-
20
|Daniel 3:20|
uleghubhriyn gibbârêy-chayildiy bhechaylêh 'amar lekhappâthâh leshadhrakh mêyshakh va`abhêdh negholemirmê' le'attun nurâ' yâqidhtâ'
-
-
Sugestões

Clique para ler João 12-13
01 de novembro LAB 671
“JESUS CHOROU”?
João 10-11
Muitas vezes já vi cristãos escaparem pela culatra de João 11:35, ao serem intimados a declamar um versículo bíblico. Por não saberem nada melhor, maior ou mais especial, no susto, dizem: “Jesus chorou”. E se alguém reclamar, ainda poderão dizer: “Mas é um verso bíblico!”. E num contexto assim vemos o questionamento paradoxal que confronta a simplicidade com a seriedade deste versículo.
Seriedade? Sim! Veja a pergunta que surge na cabeça de muitos, ao lerem-no: “Por quem Jesus chorou? Por Lázaro ou por si mesmo?”. O verso 33 trinta e três começa a explicar, e os comentários bíblicos “SDABC” e “O Desejado de Todas as Nações” pegando esta ponta de corda, nos elucidam mais sobre o assunto. E, teologicamente, a conclusão é que “em Sua humanidade, Jesus foi comovido pela dor humana e chorou com os aflitos”. Mas, por trás desta afirmação, há muito significado.
Foi uma cena dolorosa. Lázaro fora muito amado, e suas irmãs choravam por ele, com o coração despedaçado. Os amigos uniam-se ao coro, chorando juntos. Em face dessa aflição humana, dentre muitos amigos consternados pranteando o morto, “Jesus chorou”. Se bem que fosse o Filho de Deus, revestira-Se, no entanto, da natureza humana e comoveu-Se com sua dor.
Seu coração está sempre pronto a compadecer-se perante o sofrimento. Chora com os que choram, e alegra-se com os que alegram-se. Não foi, porém, simplesmente pela simpatia humana para com Maria e Marta, que Jesus chorou. Havia, em Suas lágrimas, uma dor tão acima da simples mágoa humana, como o Céu se acha acima da terra. Cristo não chorou por Lázaro, pois estava para chamá-lo do sepulcro. Chorou por aqueles muitos que ora pranteavam a Lázaro mas, em breve, tramariam a morte dAquele que era a ressurreição e a vida.
O juízo que estava para cair sobre Jerusalém estava delineado perante a visão futurística de Jesus. Ele contemplou Jerusalém cercada pelas legiões romanas. Viu que muitos dos que agora choravam por Lázaro morreriam no cerco da cidade e não haveria esperança em sua morte.
Não foi somente pela cena que se desenrolava a Seus olhos, que Cristo chorou. Pesava sobre Ele a “dor dos séculos” Lançando o olhar através dos séculos por vir, viu o sofrimento, a dor, as lágrimas e a morte que caberia em sorte aos homens. Seu coração pungiu-se por sentir pena da família humana de todos os tempos e em todas as terras. Pesavam-lhe, fortemente, sobre a alma, as misérias da raça pecadora
Foi assim, que a fonte das lágrimas se lhe rompeu. Jesus em um anelo tão profundo em aliviar todas as dores dos humanos, ao ponto de chorar.
Valdeci Júnior
Fátima Silva