-
Leia por capítulosComentário sobre a Leitura Bíblica de Hoje
-
Hebrew (OT) and Greek (NT) - Transliterated -
-
11
|Lucas 6:11|
autoi de eplêsthêsan anoias kai dielaloun pros allêlous ti an a=poiêsaien tsb=poiêseian tô iêsou
-
12
|Lucas 6:12|
egeneto de en tais êmerais tautais a=exelthein a=auton tsb=exêlthen eis to oros proseuxasthai kai ên dianuktereuôn en tê proseuchê tou theou
-
13
|Lucas 6:13|
kai ote egeneto êmera prosephônêsen tous mathêtas autou kai eklexamenos ap autôn dôdeka ous kai apostolous ônomasen
-
14
|Lucas 6:14|
simôna on kai ônomasen petron kai andrean ton adelphon autou a=kai iakôbon kai iôannên a=kai philippon kai bartholomaion
-
15
|Lucas 6:15|
a=kai a=maththaion tsb=matthaion kai thôman a=kai iakôbon tsb=ton tsb=tou alphaiou kai simôna ton kaloumenon zêlôtên
-
16
|Lucas 6:16|
a=kai ioudan iakôbou kai ioudan a=iskariôth tsb=iskariôtên os tsb=kai egeneto prodotês
-
17
|Lucas 6:17|
kai katabas met autôn estê epi topou pedinou kai ochlos a=polus mathêtôn autou kai plêthos polu tou laou apo pasês tês ioudaias kai ierousalêm kai tês paraliou turou kai sidônos a=6:18 oi êlthon akousai autou kai iathênai apo tôn nosôn autôn tsb=6:18 kai
-
18
|Lucas 6:18|
[]
-
19
|Lucas 6:19|
kai pas o ochlos a=ezêtoun tsb=ezêtei aptesthai autou oti dunamis par autou exêrcheto kai iato pantas
-
20
|Lucas 6:20|
kai autos eparas tous ophthalmous autou eis tous mathêtas autou elegen makarioi oi ptôchoi oti umetera estin ê basileia tou theou
-
-
Sugestões

Clique para ler 2 Coríntios 8-10
27 de novembro LAB 697
O ARREPENDIMENTO SEM REMORSO É CURATIVO
2Coríntios 05-07
Você já sentiu remorso? E arrependimento? Pensa que trata-se da mesma coisa? Não. A leitura bíblica de hoje fala de uma tristeza boa, que é a “tristeza segundo Deus”. Segundo a Bíblia, o bom desta tristeza é o fato de ela trazer o arrependimento, e não o remorso. O arrependimento é sadio. O remorso é venenoso.
Para que você entenda um pouco mais sobre as conseqüências do remorso, compartilho aqui uma história que encontrei no site “Nosso Pão Diário”. Conta-se que uma das personagens mais intrigantes de William Shakespeare é Lady MacBeth. Segundo o conto fictício do grande dramaturgo, euando esta senhora ouviu uma profecia que dizia que o seu marido se tornaria rei, ela o convenceu a assassinar o monarca então vigente.
Quando o ato sangrento foi levado a cabo, Macbeth ficou de consciência pesada. A esposa censurou a sua irritabilidade e ajudou-o a encobrir o crime.
O marido foi coroado rei. Mas isso não foi o fim da história. A resolução inicial de Lady transformou-se em remorso. Ela tornou-se mentalmente instável e não conseguia parar de lavar as mãos.
“Será que estas mãos nunca estarão limpas?”, perguntava ela. E a sua culpa acabou por levá-la ao suicídio. Grande coisa: uma “operação mãos limpas”! Isso lembra Pilatos, o camarada que sofreu de sentimento antecipado de culpa. Tanto o arrependimento quanto o remorso lidam com sentimento de culpa. O primeiro redime, o segundo destrói. O primeiro é um profundo senso moral que se entristece com o que é imoral. O segundo é simplesmente o medo das conseqüências dos atos maus. O primeiro é a vergonha na cara, o brio. O segundo é o orgulho em não pagar vexa, a auto-proteção egoística. A culpa é uma emoção que nos verga sempre que atravessamos uma fronteira moral.
Todos nós somos capazes de nos sentirmos culpados, quando violamos a lei de Deus escrita nos nossos corações (Leia Romanos 2:14-15). Uns lidam com a culpa como Pedro lidou, e dela se livram, ficando curados. Outros preferem agir como Judas, sendo assassinados pela própria culpa. E qual é a saída? Se confessarmos os nossos pecados, Jesus é fiel e justo para nos perdoar os pecados e nos purificar de toda injustiça (1João 1:9). Esta é uma oportunidade que todos têm.
“Pois todos nós devemos comparecer perante o tribunal de Cristo, para que cada um receba de acordo com as obras praticadas por meio do corpo, quer sejam boas, quer sejam más (1Coríntios 5:10)”. Mas se você estiver com Jesus, não há o que temer (1João 2:1), porque “se alguém está em Cristo, é nova criação (1Coríntios 5:17)”.
Valdeci Júnior
Fátima Silva