-
Leia por capítulosComentário sobre a Leitura Bíblica de Hoje
-
Hebrew (OT) and Greek (NT) - Transliterated -
-
19
|2 Reis 23:19|
vegham'eth-kâl-bâttêy habbâmoth 'asher be`ârêy shomeron 'asher `âsu malkhêyyisrâ'êl lehakh`iys hêsiyr yo'shiyyâhu vayya`as lâhem kekhol-hamma`asiym 'asher `âsâh bebhêyth-'êl
-
20
|2 Reis 23:20|
vayyizbach 'eth-kâl-kohanêyhabbâmoth 'asher-shâm `al-hammizbechoth vayyisroph 'eth-`atsmoth 'âdhâm`alêyhem vayyâshâbh yerushâlâim
-
21
|2 Reis 23:21|
vaytsav hammelekh 'eth-kâl-hâ`âmlê'mor `asu phesach layhvh 'elohêykhem kakkâthubh `al sêpher habberiythhazzeh
-
22
|2 Reis 23:22|
kiy lo' na`asâh kappesach hazzeh miymêy hashophethiym'asher shâphthu 'eth-yisrâ'êl vekhol yemêy malkhêy yisrâ'êl umalkhêyyehudhâh
-
23
|2 Reis 23:23|
kiy 'im-bishmoneh `esrêh shânâh lammelekh yo'shiyyâhuna`asâh happesach hazzeh layhvh biyrushâlâim
-
24
|2 Reis 23:24|
vegham 'eth-hâ'obhothve'eth-hayyidde`oniym ve'eth-hatterâphiym ve'eth-haggilluliym ve'êthkol-hashiqqutsiym 'asher nir'u be'erets yehudhâh ubhiyrushâlaim bi`êryo'shiyyâhu lema`an hâqiym 'eth-dibhrêy hattorâh hakkethubhiym `al-hassêpher 'asher mâtsâ' chilqiyyâhu hakkohên bêyth Adonay
-
25
|2 Reis 23:25|
vekhâmohu lo'-hâyâh lephânâyv melekh 'asher-shâbh 'el-Adonaybekhol-lebhâbho ubhekhâl-naphsho ubhekhâl-me'odho kekhol torath moshehve'acharâyv lo'-qâm kâmohu
-
26
|2 Reis 23:26|
'akh lo'-shâbh Adonay mêcharon'appo haggâdhol 'asher-chârâh 'appo biyhudhâh `al kol-hakke`âsiym'asher hikh`iyso menasheh
-
27
|2 Reis 23:27|
vayyo'mer Adonay gam 'eth-yehudhâh'âsiyr mê`al pânay ka'asher hasirothiy 'eth-yisrâ'êl umâ'astiy 'eth-hâ`iyr hazzo'th 'asher-bâchartiy 'eth-yerushâlaim ve'eth-habbayith 'asher'âmartiy yihyeh shemiy shâm
-
28
|2 Reis 23:28|
veyether dibhrêy yo'shiyyâhuvekhol-'asher `âsâh halo'-hêm kethubhiym `al-sêpher dibhrêy hayyâmiymlemalkhêy yehudhâh
-
-
Sugestões

Clique para ler João 12-13
01 de novembro LAB 671
“JESUS CHOROU”?
João 10-11
Muitas vezes já vi cristãos escaparem pela culatra de João 11:35, ao serem intimados a declamar um versículo bíblico. Por não saberem nada melhor, maior ou mais especial, no susto, dizem: “Jesus chorou”. E se alguém reclamar, ainda poderão dizer: “Mas é um verso bíblico!”. E num contexto assim vemos o questionamento paradoxal que confronta a simplicidade com a seriedade deste versículo.
Seriedade? Sim! Veja a pergunta que surge na cabeça de muitos, ao lerem-no: “Por quem Jesus chorou? Por Lázaro ou por si mesmo?”. O verso 33 trinta e três começa a explicar, e os comentários bíblicos “SDABC” e “O Desejado de Todas as Nações” pegando esta ponta de corda, nos elucidam mais sobre o assunto. E, teologicamente, a conclusão é que “em Sua humanidade, Jesus foi comovido pela dor humana e chorou com os aflitos”. Mas, por trás desta afirmação, há muito significado.
Foi uma cena dolorosa. Lázaro fora muito amado, e suas irmãs choravam por ele, com o coração despedaçado. Os amigos uniam-se ao coro, chorando juntos. Em face dessa aflição humana, dentre muitos amigos consternados pranteando o morto, “Jesus chorou”. Se bem que fosse o Filho de Deus, revestira-Se, no entanto, da natureza humana e comoveu-Se com sua dor.
Seu coração está sempre pronto a compadecer-se perante o sofrimento. Chora com os que choram, e alegra-se com os que alegram-se. Não foi, porém, simplesmente pela simpatia humana para com Maria e Marta, que Jesus chorou. Havia, em Suas lágrimas, uma dor tão acima da simples mágoa humana, como o Céu se acha acima da terra. Cristo não chorou por Lázaro, pois estava para chamá-lo do sepulcro. Chorou por aqueles muitos que ora pranteavam a Lázaro mas, em breve, tramariam a morte dAquele que era a ressurreição e a vida.
O juízo que estava para cair sobre Jerusalém estava delineado perante a visão futurística de Jesus. Ele contemplou Jerusalém cercada pelas legiões romanas. Viu que muitos dos que agora choravam por Lázaro morreriam no cerco da cidade e não haveria esperança em sua morte.
Não foi somente pela cena que se desenrolava a Seus olhos, que Cristo chorou. Pesava sobre Ele a “dor dos séculos” Lançando o olhar através dos séculos por vir, viu o sofrimento, a dor, as lágrimas e a morte que caberia em sorte aos homens. Seu coração pungiu-se por sentir pena da família humana de todos os tempos e em todas as terras. Pesavam-lhe, fortemente, sobre a alma, as misérias da raça pecadora
Foi assim, que a fonte das lágrimas se lhe rompeu. Jesus em um anelo tão profundo em aliviar todas as dores dos humanos, ao ponto de chorar.
Valdeci Júnior
Fátima Silva