-
Leia por capítulosComentário sobre a Leitura Bíblica de Hoje
-
Hebrew (OT) and Greek (NT) - Transliterated -
-
7
|Apocalipse 12:7|
kai egeneto polemos en tô ouranô o michaêl kai oi aggeloi autou a=tou ab=polemêsai ts=epolemêsan ab=meta ts=kata tou drakontos kai o drakôn b=epolemêse ats=epolemêsen kai oi aggeloi autou
-
8
|Apocalipse 12:8|
kai ouk ab=ischusen ts=ischusan ab=oude ts=oute topos eurethê b=autô ats=autôn eti en tô ouranô
-
9
|Apocalipse 12:9|
kai eblêthê o drakôn o megas o ophis o archaios o kaloumenos diabolos kai ats=o satanas o planôn tên oikoumenên olên eblêthê eis tên gên kai oi aggeloi autou met autou eblêthêsan
-
10
|Apocalipse 12:10|
kai êkousa phônên megalên ts=legousan en tô ouranô ab=legousan arti egeneto ê sôtêria kai ê dunamis kai ê basileia tou theou êmôn kai ê exousia tou christou autou oti ab=eblêthê ts=kateblêthê o a=katêgôr tsb=katêgoros tôn adelphôn êmôn o katêgorôn a=autou
-
11
|Apocalipse 12:11|
kai autoi enikêsan auton dia to aima tou arniou kai dia ton logon tês marturias autôn kai ouk êgapêsan tên psuchên autôn achri thanatou
-
12
|Apocalipse 12:12|
dia touto euphrainesthe ab=[oi] ts=oi ouranoi kai oi en autois skênountes ouai b=tê b=gê ts=tois ts=katoikousin ats=tên ats=gên kai b=tê ats=tên b=thalassê ats=thalassan oti katebê o diabolos pros umas echôn thumon megan eidôs oti oligon kairon echei
-
13
|Apocalipse 12:13|
kai ote eiden o drakôn oti eblêthê eis tên gên b=ediôxe ats=ediôxen tên gunaika êtis b=eteke ats=eteken ton a=arsena tsb=arrena
-
14
|Apocalipse 12:14|
kai edothêsan tê gunaiki a=ai duo pteruges tou aetou tou megalou ina petêtai eis tên erêmon eis ton topon autês b=opôs ats=opou b=trephêtai ats=trephetai ekei kairon kai kairous kai êmisu kairou apo prosôpou tou opheôs
-
15
|Apocalipse 12:15|
kai ebalen o ophis ts=opisô ts=tês ts=gunaikos ek tou stomatos autou ab=opisô ab=tês ab=gunaikos udôr ôs potamon ina ab=autên ts=tautên potamophorêton poiêsê
-
16
|Apocalipse 12:16|
kai eboêthêsen ê gê tê gunaiki kai ênoixen ê gê to stoma autês kai b=katepie ats=katepien ton potamon on ebalen o drakôn ek tou stomatos autou
-
-
Sugestões

Clique para ler 1 Pedro 1-5
17 de Dezembro LAB 717
TIAGO
Tiago
“A Epístola de Tiago é um dos livros que mais duramente teve que lutar para obter sua incorporação ao Novo Testamento. E ainda depois de ter chegado a ser considerada como parte da Escritura, foi mencionada com certa reserva e suspicácia. Até em época tão tardia como o século XVI Lutero de boa vontade a teria eliminado totalmente do Novo Testamento (William Barclay)”.
De acordo com o Comentário Bíblico Moody, o conteúdo de Tiago “é um pedido em prol do cristianismo vital. Herder captou o teor deste livro quando escreveu: ‘Que nobre é o homem que fala nesta Epístola! Que incansável paciência no sofrimento! Que grandeza na pobreza! Que alegria na tristeza! Simplicidade, sinceridade, confiança direta na oração! Como ele quer ação! Ação, não palavras . . . não uma fé morta!’ (citado por F.W. Farrar em The Early Days of Christianity, pág. 324).
“No verdadeiro espírito dá literatura da Sabedoria, Tiago maneja muitos e diferentes assuntos. Seus parágrafos curtos e abruptos já foram comparados a um colar de pérolas - cada um é uma entidade separada em si mesmo. Há algumas transições lógicas, mas em grande pane as transições são abruptas ou nem existem. Este fenômeno toma impossível um esboço no sentido usual. Aqui está, entretanto, uma lista dos assuntos tratados na ordem de sua ocorrência na epístola”.
“A epístola de Tiago é um dos escritos mais instrutivos do Novo Testamento. Dirigida principalmente contra os erros particulares da época, produzidos entre os cristãos judeus, não contém as mesmas declarações doutrinárias completas de outras epístolas, mas apresenta um admirável resumo dos deveres práticos de todos os crentes. Aqui estão manifestas as principais verdades do cristianismo, e se considerada com atenção, demonstrará que coincidem inteiramente com as declarações de Paulo acerca da graça e da justificação, abundando ao mesmo tempo em sérias exortações à paciência da esperança e à obediência da fé e do amor, mescladas com advertências, repreensões e exortações conforme os assuntos tratados. As verdades aqui expostas são muito sérias, e é necessário que em todo o tempo se sustenham e se observem as regras para sua prática. Em Cristo não há ramos mortos ou sem seiva, e a fé não é uma graça ociosa; onde quer que esteja, produz fruto em obras (Mathew Henry)”.
O que surpreende em Tiago é que somente em duas ocasiões se menciona o nome de Jesus (1:1; 2:1); e também que nada se diz acerca da Sua vida, morte e ressurreição. No entanto, a fé do autor inspira todo o discurso e se faz manifesta nas referências ao “bom nome”. Suas expectativas fervorosas com respeito à igreja primitiva devem servir-nos de exemplo.
Valdeci Júnior
Fátima Silva