-
Leia por capítulosComentário sobre a Leitura Bíblica de Hoje
-
Hebrew (OT) and Greek (NT) - Transliterated -
-
11
|Apocalipse 1:11|
legousês ts=egô ts=eimi ts=to ts=a ts=kai ts=to ts=ô ts=o ts=prôtos ts=kai ts=o ts=eschatos ts=kai o blepeis grapson eis biblion kai pempson tais abs=epta ekklêsiais ts=tais ts=en ts=asia eis epheson kai eis smurnan kai eis pergamon kai eis thuateira kai
-
12
|Apocalipse 1:12|
kai b=ekei epestrepsa blepein tên phônên êtis ab=elalei ts=elalêsen met emou kai epistrepsas eidon epta luchnias chrusas
-
13
|Apocalipse 1:13|
kai en mesô tôn tsb=epta luchniôn omoion a=uion tsb=uiô anthrôpou endedumenon podêrê kai periezôsmenon pros tois mastois zônên a=chrusan tsb=chrusên
-
14
|Apocalipse 1:14|
ê de kephalê autou kai ai triches leukai ab=ôs ts=ôsei erion leukon ôs chiôn kai oi ophthalmoi autou ôs phlox puros
-
15
|Apocalipse 1:15|
kai oi podes autou omoioi chalkolibanô ôs en kaminô a=pepurômenês tsb=pepurômenoi kai ê phônê autou ôs phônê udatôn pollôn
-
16
|Apocalipse 1:16|
kai echôn en tê dexia tsb=autou cheiri a=autou asteras epta kai ek tou stomatos autou romphaia distomos oxeia ekporeuomenê kai ê opsis autou ôs o êlios phainei en tê dunamei autou
-
17
|Apocalipse 1:17|
kai ote eidon auton epesa pros tous podas autou ôs nekros kai a=ethêken b=ethêke ts=epethêken tên dexian autou ts=cheira ep eme legôn ts=moi mê phobou egô eimi o prôtos kai o eschatos
-
18
|Apocalipse 1:18|
kai o zôn kai egenomên nekros kai idou zôn eimi eis tous aiônas tôn aiônôn tsb=amên kai echô tas kleis tou ab=thanatou ts=adou kai tou ab=adou ts=thanatou
-
19
|Apocalipse 1:19|
grapson ab=oun a eides kai a b=eisi ats=eisin kai a mellei a=genesthai tsb=ginesthai meta tauta
-
20
|Apocalipse 1:20|
to mustêrion tôn epta asterôn a=ous tsb=ôn eides epi tês dexias mou kai tas epta luchnias tas chrusas oi epta asteres aggeloi tôn epta ekklêsiôn b=eisi ats=eisin kai ai tsb=epta luchniai a=ai a=epta b=[as ts=as b=eides] ts=eides epta ekklêsiai b=eisi ats=
-
-
Sugestões

Clique para ler João 12-13
01 de novembro LAB 671
“JESUS CHOROU”?
João 10-11
Muitas vezes já vi cristãos escaparem pela culatra de João 11:35, ao serem intimados a declamar um versículo bíblico. Por não saberem nada melhor, maior ou mais especial, no susto, dizem: “Jesus chorou”. E se alguém reclamar, ainda poderão dizer: “Mas é um verso bíblico!”. E num contexto assim vemos o questionamento paradoxal que confronta a simplicidade com a seriedade deste versículo.
Seriedade? Sim! Veja a pergunta que surge na cabeça de muitos, ao lerem-no: “Por quem Jesus chorou? Por Lázaro ou por si mesmo?”. O verso 33 trinta e três começa a explicar, e os comentários bíblicos “SDABC” e “O Desejado de Todas as Nações” pegando esta ponta de corda, nos elucidam mais sobre o assunto. E, teologicamente, a conclusão é que “em Sua humanidade, Jesus foi comovido pela dor humana e chorou com os aflitos”. Mas, por trás desta afirmação, há muito significado.
Foi uma cena dolorosa. Lázaro fora muito amado, e suas irmãs choravam por ele, com o coração despedaçado. Os amigos uniam-se ao coro, chorando juntos. Em face dessa aflição humana, dentre muitos amigos consternados pranteando o morto, “Jesus chorou”. Se bem que fosse o Filho de Deus, revestira-Se, no entanto, da natureza humana e comoveu-Se com sua dor.
Seu coração está sempre pronto a compadecer-se perante o sofrimento. Chora com os que choram, e alegra-se com os que alegram-se. Não foi, porém, simplesmente pela simpatia humana para com Maria e Marta, que Jesus chorou. Havia, em Suas lágrimas, uma dor tão acima da simples mágoa humana, como o Céu se acha acima da terra. Cristo não chorou por Lázaro, pois estava para chamá-lo do sepulcro. Chorou por aqueles muitos que ora pranteavam a Lázaro mas, em breve, tramariam a morte dAquele que era a ressurreição e a vida.
O juízo que estava para cair sobre Jerusalém estava delineado perante a visão futurística de Jesus. Ele contemplou Jerusalém cercada pelas legiões romanas. Viu que muitos dos que agora choravam por Lázaro morreriam no cerco da cidade e não haveria esperança em sua morte.
Não foi somente pela cena que se desenrolava a Seus olhos, que Cristo chorou. Pesava sobre Ele a “dor dos séculos” Lançando o olhar através dos séculos por vir, viu o sofrimento, a dor, as lágrimas e a morte que caberia em sorte aos homens. Seu coração pungiu-se por sentir pena da família humana de todos os tempos e em todas as terras. Pesavam-lhe, fortemente, sobre a alma, as misérias da raça pecadora
Foi assim, que a fonte das lágrimas se lhe rompeu. Jesus em um anelo tão profundo em aliviar todas as dores dos humanos, ao ponto de chorar.
Valdeci Júnior
Fátima Silva