-
Leia por capítulosComentário sobre a Leitura Bíblica de Hoje
-
Hebrew (OT) and Greek (NT) - Transliterated -
-
21
|Apocalipse 2:21|
kai edôka autê chronon ina metanoêsê ab=kai ab=ou ab=thelei ab=metanoêsai ek tês porneias autês ts=kai ts=ou ts=metenoêsen
-
22
|Apocalipse 2:22|
idou ts=egô ballô autên eis klinên kai tous moicheuontas met autês eis thlipsin megalên ean mê metanoêsôsin ek tôn ergôn ab=autês ts=autôn
-
23
|Apocalipse 2:23|
kai ta tekna autês apoktenô en thanatô kai gnôsontai pasai ai ekklêsiai oti egô eimi o a=eraunôn tsb=ereunôn nephrous kai kardias kai dôsô umin ekastô kata ta erga umôn
-
24
|Apocalipse 2:24|
umin de legô ab=tois ts=kai loipois tois en thuateirois osoi ouk b=echousi ats=echousin tên didachên tautên ts=kai oitines ouk egnôsan ta ab=bathea ts=bathê tou satana ôs legousin ou ab=ballô ts=balô eph umas allo baros
-
25
|Apocalipse 2:25|
plên o echete kratêsate a=
tsb=achris ou an êxô
-
26
|Apocalipse 2:26|
kai o nikôn kai o têrôn achri telous ta erga mou dôsô autô exousian epi tôn ethnôn
-
27
|Apocalipse 2:27|
kai poimanei autous en rabdô sidêra ôs ta skeuê ta keramika b=suntribêsetai ats=suntribetai ôs kagô eilêpha para tou patros mou
-
28
|Apocalipse 2:28|
kai dôsô autô ton astera ton prôinon
-
29
|Apocalipse 2:29|
o echôn ous akousatô ti to pneuma legei tais ekklêsiais
-
1
|Apocalipse 3:1|
kai tô aggelô tês en sardesin ekklêsias grapson tade legei o echôn ta abs=epta pneumata tou theou kai tous epta asteras oida sou ta erga oti ts=to onoma echeis oti zês kai nekros ei
-
-
Sugestões

Clique para ler João 12-13
01 de novembro LAB 671
“JESUS CHOROU”?
João 10-11
Muitas vezes já vi cristãos escaparem pela culatra de João 11:35, ao serem intimados a declamar um versículo bíblico. Por não saberem nada melhor, maior ou mais especial, no susto, dizem: “Jesus chorou”. E se alguém reclamar, ainda poderão dizer: “Mas é um verso bíblico!”. E num contexto assim vemos o questionamento paradoxal que confronta a simplicidade com a seriedade deste versículo.
Seriedade? Sim! Veja a pergunta que surge na cabeça de muitos, ao lerem-no: “Por quem Jesus chorou? Por Lázaro ou por si mesmo?”. O verso 33 trinta e três começa a explicar, e os comentários bíblicos “SDABC” e “O Desejado de Todas as Nações” pegando esta ponta de corda, nos elucidam mais sobre o assunto. E, teologicamente, a conclusão é que “em Sua humanidade, Jesus foi comovido pela dor humana e chorou com os aflitos”. Mas, por trás desta afirmação, há muito significado.
Foi uma cena dolorosa. Lázaro fora muito amado, e suas irmãs choravam por ele, com o coração despedaçado. Os amigos uniam-se ao coro, chorando juntos. Em face dessa aflição humana, dentre muitos amigos consternados pranteando o morto, “Jesus chorou”. Se bem que fosse o Filho de Deus, revestira-Se, no entanto, da natureza humana e comoveu-Se com sua dor.
Seu coração está sempre pronto a compadecer-se perante o sofrimento. Chora com os que choram, e alegra-se com os que alegram-se. Não foi, porém, simplesmente pela simpatia humana para com Maria e Marta, que Jesus chorou. Havia, em Suas lágrimas, uma dor tão acima da simples mágoa humana, como o Céu se acha acima da terra. Cristo não chorou por Lázaro, pois estava para chamá-lo do sepulcro. Chorou por aqueles muitos que ora pranteavam a Lázaro mas, em breve, tramariam a morte dAquele que era a ressurreição e a vida.
O juízo que estava para cair sobre Jerusalém estava delineado perante a visão futurística de Jesus. Ele contemplou Jerusalém cercada pelas legiões romanas. Viu que muitos dos que agora choravam por Lázaro morreriam no cerco da cidade e não haveria esperança em sua morte.
Não foi somente pela cena que se desenrolava a Seus olhos, que Cristo chorou. Pesava sobre Ele a “dor dos séculos” Lançando o olhar através dos séculos por vir, viu o sofrimento, a dor, as lágrimas e a morte que caberia em sorte aos homens. Seu coração pungiu-se por sentir pena da família humana de todos os tempos e em todas as terras. Pesavam-lhe, fortemente, sobre a alma, as misérias da raça pecadora
Foi assim, que a fonte das lágrimas se lhe rompeu. Jesus em um anelo tão profundo em aliviar todas as dores dos humanos, ao ponto de chorar.
Valdeci Júnior
Fátima Silva