-
Leia por capítulosComentário sobre a Leitura Bíblica de Hoje
-
Hebrew (OT) and Greek (NT) - Transliterated -
-
11
|Ezequiel 28:11|
vayhiy dhebhar-Adonay 'êlay lê'mor
-
12
|Ezequiel 28:12|
ben-'âdhâm sâ' qiynâh `al-melekh tsor ve'âmartâ lo koh 'âmar'adhonây Adonay 'attâh chothêm tokhniyth mâlê' châkhmâh ukheliylyophiy
-
13
|Ezequiel 28:13|
be`êdhen gan-'elohiym hâyiythâ kol-'ebhen yeqârâhmesukhâthekha 'odhem pithdhâh veyâhalom tarshiysh shoham veyâshphêhsappiyr nophekh ubhârqath vezâhâbh mele'kheth tuppeykha uneqâbheykhabâkh beyom hibbâra'akha konânu
-
14
|Ezequiel 28:14|
'at-kerubh mimshach hassokhêkhunethattiykha behar qodhesh 'elohiym hâyiythâ bethokh 'abhnêy-'êshhithhallâkhtâ
-
15
|Ezequiel 28:15|
tâmiym 'attâh bidhrâkheykha miyyom hibbâr'âkh `adh-nimtsâ' `avlâthâh bâkh
-
16
|Ezequiel 28:16|
berobh rekhullâthkha mâlu thokhekha châmâsvattechethâ' vâ'echallelkha mêhar 'elohiym vâ'abbedhkha kerubhhassokhêkh mittokh 'abhnêy-'êsh
-
17
|Ezequiel 28:17|
gâbhah libbekha beyophyekha shichatâchâkhmâthkha `al-yiph`âthekha `al-'erets hishlakhtiykha liphnêy melâkhiymnethattiykha lera'avâh bhâkh
-
18
|Ezequiel 28:18|
mêrobh `avoneykha be`evel rekhullâthkhachillaltâ miqdâsheykha vâ'otsi'-'êsh mittokhekha hiy' 'akhâlathkha vâ'ettenkha.le'êpher `al-hâ'ârets le`êynêy kol-ro'eykha
-
19
|Ezequiel 28:19|
kol-yodhe`eykhabâ`ammiym shâmmu `âleykha ballâhoth hâyiythâ ve'êynkha `adh-`olâmph
-
20
|Ezequiel 28:20|
vayhiy dhebhar-Adonay 'êlay lê'mor
-
-
Sugestões

Clique para ler 2 Coríntios 8-10
27 de novembro LAB 697
O ARREPENDIMENTO SEM REMORSO É CURATIVO
2Coríntios 05-07
Você já sentiu remorso? E arrependimento? Pensa que trata-se da mesma coisa? Não. A leitura bíblica de hoje fala de uma tristeza boa, que é a “tristeza segundo Deus”. Segundo a Bíblia, o bom desta tristeza é o fato de ela trazer o arrependimento, e não o remorso. O arrependimento é sadio. O remorso é venenoso.
Para que você entenda um pouco mais sobre as conseqüências do remorso, compartilho aqui uma história que encontrei no site “Nosso Pão Diário”. Conta-se que uma das personagens mais intrigantes de William Shakespeare é Lady MacBeth. Segundo o conto fictício do grande dramaturgo, euando esta senhora ouviu uma profecia que dizia que o seu marido se tornaria rei, ela o convenceu a assassinar o monarca então vigente.
Quando o ato sangrento foi levado a cabo, Macbeth ficou de consciência pesada. A esposa censurou a sua irritabilidade e ajudou-o a encobrir o crime.
O marido foi coroado rei. Mas isso não foi o fim da história. A resolução inicial de Lady transformou-se em remorso. Ela tornou-se mentalmente instável e não conseguia parar de lavar as mãos.
“Será que estas mãos nunca estarão limpas?”, perguntava ela. E a sua culpa acabou por levá-la ao suicídio. Grande coisa: uma “operação mãos limpas”! Isso lembra Pilatos, o camarada que sofreu de sentimento antecipado de culpa. Tanto o arrependimento quanto o remorso lidam com sentimento de culpa. O primeiro redime, o segundo destrói. O primeiro é um profundo senso moral que se entristece com o que é imoral. O segundo é simplesmente o medo das conseqüências dos atos maus. O primeiro é a vergonha na cara, o brio. O segundo é o orgulho em não pagar vexa, a auto-proteção egoística. A culpa é uma emoção que nos verga sempre que atravessamos uma fronteira moral.
Todos nós somos capazes de nos sentirmos culpados, quando violamos a lei de Deus escrita nos nossos corações (Leia Romanos 2:14-15). Uns lidam com a culpa como Pedro lidou, e dela se livram, ficando curados. Outros preferem agir como Judas, sendo assassinados pela própria culpa. E qual é a saída? Se confessarmos os nossos pecados, Jesus é fiel e justo para nos perdoar os pecados e nos purificar de toda injustiça (1João 1:9). Esta é uma oportunidade que todos têm.
“Pois todos nós devemos comparecer perante o tribunal de Cristo, para que cada um receba de acordo com as obras praticadas por meio do corpo, quer sejam boas, quer sejam más (1Coríntios 5:10)”. Mas se você estiver com Jesus, não há o que temer (1João 2:1), porque “se alguém está em Cristo, é nova criação (1Coríntios 5:17)”.
Valdeci Júnior
Fátima Silva